Juli en vertrek

Beste mensen,

Dit is het laatste bericht van ons vanuit de VS. Op 7 augustus vliegen we terug naar ons geliefde Nederland en landen 8 augustus op Schiphol.

Het is een gek gevoel dat er 10 maanden om zijn, ze zijn toch best wel omgevlogen, maar het was een hele goede, intensieve, leerzame en dankbare tijd die we als gezin mochten ervaren.

We voelen ons zeer gezegend als we terug kijken. Ons leven met de Heer is verrijkt en verdiept. Het is een vormend jaar geweest, waarin we veel mochten ontvangen en geven.

Natuurlijk is dit blog te beperkt om onze ervaringen met jullie te delen. We wilden m.n. dat jullie een beetje op de hoogte konden blijven van ons leven hier. Bedankt voor jullie meeleven (of we dit wel of niet vernomen hebben) in gebeden, kaartjes, mailtjes en telefoontjes.

De Heer is goed en we zien Zijn hand en aanwezigheid in ons leven en dat van onze vrienden en broeders en zusters om ons heen. Hem alleen zij alle eer en heerlijkheid!

Wij vertrekken volgende week, nadat we Psalm 29 hebben gelezen in het 'morningprayer'.

Erken de Heer, o goden,

erken de Heer, zijn macht en majesteit,

erken de Heer, de majesteit van zijn naam,

buig u voor de Heer in zijn heilige glorie.

De stem van de Heer boven de wateren,
de God vol majesteit doet de donder rollen,

de Heer boven de wijde wateren,

de stem van de Heer vol kracht,

de stem van de Heer vol glorie.

De stem van de Heer splijt ceders,

de Heer splijt de ceders van de Libanon.

Opspringen doet hij de Libanon als een kalf

en de Sirjon als het jong van een wilde stier.

De stem van de Heer ontbrandt in vurige vlammen,

de stem van de Heer brengt de woestijn tot beven,

beven doet de Heer de woestijn van Kades.

De stem van de Heer doet de hinden kalven

en de geiten hun jongen werpen.

Majesteit! roept heel zijn paleis.

De Heer heeft zijn troon boven de vloed,

ten troon zit de Heer als koning voor eeuwig.

De Heer zal macht aan zijn volk verlenen,

de Heer zal zijn volk zegenen met vrede.

Wat valt er nog meer te zeggen..............................

Tot slot toch wat foto's van onze vakantie. We hebben 2 weken rondgereden met een camper (of zoals ze hier zeggen een RV) en hebben gezien hoe mooi de VS is en dan hebben we eigenlijk alleen nog maar rondgereden in South Dakota. Dus er valt nog veel meer prachtigs te zien in de VS. Wat we wel gezien hebben is een pracht en praal van onze Schepper.

Naast de prairies en plains van South Dakota de Badlands en Black Hills bezocht en op de terugweg langs Willmar gereden voor Sonshine festival voor 3 dagen. Daar zagen we o.a. Switchfoot, Toby Mac, Newsboys, Family force 5, David Crowder band, Relient K.

Onze vakantie was in één woord: super!

prairies en plains

Badlands

regenboog boven de Badlands

Mount Rushmore

Black Hills

Lake Dalton, Black Hills

Family Force 5 op Sonshine main stage

De laatste dagen worden ook nog gevuld met allerlei opname dagen voor CD's.

Lydia haar liedjes worden opgenomen hier in de studio en voor 2 liedjes spelen Josse en Simon mee. Lydia speelt bas en ik gitaar.

Bovendien speel ik mee op een nieuwe CD van Paul Kyle. Ik speel mandoline, gitaar en bas en zing ik ook gezellig mee.

Dan volgende week is het inpakken geblazen en echt afscheid nemen......

Lieve mensen, tot ziens in Nederland, tot ziens in Ede, tot ziens op Flevo, tot ziens waar en wanneer dan ook.

Het ga jullie goed en ga met God!

Veel liefs, ook namens Jet, Josse, Lydia en Simon

Joop

Juni 2009

Beste mensen,

Hier weer een update van ons vanuit de VS. Er is de afgelopen tijd veel gebeurd. Hectische tijd, kun je wel zeggen. Er waren leuke dingen bij (Golden Valley Days, Memorial Weekend), maar ook hele verdrietige gebeurtenissen, zoals de ziekte en het overlijden van onze zwager Douwe. We waren daarom dan ook erg blij dat Jet een week in Nederland is geweest.

Toch voelt het gek om aan de andere kant van de oceaan te zitten en zó ver weg te zijn van familie en vrienden. In deze dagen is het extra moeilijk, maar we hebben er toch ook vrede mee dat het zo gelopen is. De situatie hier in Robbinsdale liet het niet toe om voor de dankdienst en crematie naar Nederland te komen.

Toch hebben we ook goede dagen gehad. Met Lydia en Simon ben ik naar de Golden Valley Days geweest. Het was toen nog winderig en koud, maar dat deed de pret niet drukken.

Maar de temperaturen stegen en we hebben ook al twee dagen van 34 graden gehad. Dat is dan ook gelijk snikheet!!

Verder zijn we, nadat Jet weer terug was uit Nederland, met elkaar naar de Wilderness fellowship geweest. Het viel samen met Memorial Day (25 mei) en het was voor ons ook ons vriendenweekend (zoals we altijd gewend zijn om met onze vrienden rond Hemelvaart te doen in Nederland), maar dan hier. Tijdens dit weekend was er veel te doen (zie foto's) en ook was er een spreker (Larry Guthrie) die sprak over het leven van Jozef. Hij hield boeiende lezingen en hij het was erg goed om stil te staan bij het feit, dat ons leven soms gebroken moet worden om Gods plan in ons leven zichtbaar te laten worden, als ook dat God pas tot zijn doel met ons kan komen als we bereid zijn ons leven (als een prachtig porseleinen bord) op te geven, door het te laten breken. Dat doet pijn, maar God weet hoe het afloopt en Hij heeft altijd het goede met ons voor. Het leven van Jozef staat vol van dalen en bergen, maar ook van Gods trouw. 't Is moeilijk om even kort weer te geven wat er allemaal gezegd is.

De dagen voor Pinksteren ben ik naar een conferentie geweest in Blaine (half uurtje rijden) bij Way of the Lord, een charismatische kerk, waar we al vaker geweest zijn en waar we ons ook wel op een bepaalde manier op ons gemak voelen. Deze conferentie was echt een voorbereiding voor Pinksteren. Het was vooral een conferentie waar veel verschillende mensen vanuit verschillende kerken en volken vergaderd waren. Tijdens deze conferentie was er ook tijd voor profetie en een bekende profeet Bob Jones was ook aanwezig. Deze man van bijna 80 jaar heeft veel in zijn leven meegemaakt (met de Heer) en getuigde hier ook van. Bovenal werd duidelijk dat de Heer zijn kerk aan het voorbereiden is voor zijn wederkomst en dat het heel belangrijk is om te bidden voor de Heilige Geest van heiliging. Wat zwart is wordt zwarter en wat wit is wordt witter, zoals in Openbaringen staat. Deze conferentie heeft mij opgebouwd en bevestigd dat de Heer nog steeds van zijn kerk houdt en dat Hij er naar verlangd om nog meer in haar te doen, zodat we als zijn bruid aan Zijn Zoon voorgesteld mogen worden.

Zondagmorgen stond dan ook de Pinksterdienst in ditzelfde kader. Ik moet zeggen dat ik zelden zo Pinksteren heb gevierd. Het is lastig uit te leggen, maar er was sprake van zo'n eenheid in muziek, zang, dans, vlaggen en banieren en daardoor vol met symboliek. Het was een prachtig geheel waarbij het enkel en alleen ging om onze God te prijzen en te aanbidden. Simon en Lydia waren met mij erg onder de indruk en vol van de Geest.

Na de Pinksterdagen hebben we ons weer in het 'gewone' leven gestort. Paul en Hilary zijn weg sinds 13 mei en komen 7 juni weer terug. Alle bijeenkomsten hebben hun voortgang gehad en bovendien hebben we extra gasten. Een zoon en hoog zwangere schoondochter met hun zoontje zijn tijdelijk hier ingetrokken omdat hun huis nog verbouwd moet worden en dit alles vertraagd was. Daarnaast nog meer gasten. Bovendien is Marjolein Piek donderdag aangekomen en zal hier tot 16 juni blijven. Lydia is erg verheugd dat ze er is en ze heeft dan ook allerlei plannen met haar en we zullen haar ook nog het e.e.a. laten zien en meemaken van het leven hier.

Tot gauw! Dit was het voor even.

Liefs,

Joop

Houston, we've got a problem

Lieve mensen,

De titel doet vermoeden dat er iets met Houston is en met een probleem.
Het heeft meer te maken met het feit dat Jet afgelopen woensdag in het vliegtuig is gestapt om een week in Nederland te zijn. Omdat alles in sneltreinvaart is gegaan, was er een vlucht beschikbaar die via Houston, Texas naar Amsterdam zou gaan. En vandaar de one-liner.


Jet is in Nederland om Douwe en Margreet te bezoeken. Douwe is ernstig ziek en lijdt aan kanker, die, als de Heer hem niet geneest, niet te genezen is naar menselijke maatstaven.
We waren hier al een poos van op de hoogte en dit veroorzaakte veel onrust bij Jet. Juist ook omdat de afgelopen dagen zijn toestand ook verslechterd is. Na veel praten, denken, overleg en bidden hebben we besloten dat ze deze week naar Nederland zou gaan. Juist ook om Douwe te zien en te spreken en als steun er voor Margreet te zijn.

Daarnaast speelde ook mee dat een oom van Jet is overleden en door de snelle beslissingen kon ze ook op de begrafenis van hem aanwezig zijn. Bovendien vierde Margreet op diezelfde dag ook haar verjaardag. Bizar, maar wel goed!

Ik ben blij dat ze daar nu is en ik heb gehoord dat de familie ook blij is dat ze er is.


Hier aan de Parkview Blvd gaat alles gewoon door, hoewel het niet hetzelfde is.
Paul en Hilary zijn ook woensdag vertrokken voor 3 weken naar Europa (Nederland, Duitsland, Frankrijk en Noord-Ierland). Het huis is dus leeggestroomd, maar we hebben het goed met elkaar. We zien er ook naar uit dat Jet volgende week op Hemelvaartsdag weer hier zal zijn, nadat ze haar korte bezoek heeft afgesloten met de bruiloft van een nicht.

We geloven dat de Heer het zo geleid heeft! Hij zal er zijn bedoeling mee hebben.

Groet,

Joop

De meivakantie

Beste en lieve mensen,

Eind april en begin mei is in onze herinnering gegrift als een volle maand. Veel diverse activiteiten en bezigheden. Deze keer niet veel tekst maar vooral veel foto's.

Naar een baseball wedstrijd in de Hubert Humphrey Metrodome. Simon draagt een baseballcap van de Minnesota Twins, die speelde en wonnen van de LA Angels. Met recht een 'American experience'. Hot dogs eten, cola drinken, zonnebloempitten eten en uitspugen. Veel reclame en entertainment. Daarnaast hebben Lydia, Simon en ik ook van de wedstrijd genoten. Leuk spelletje! wat me deed herinneren aan mijn middelbare school tijd.

Samen met Lydia naar een concert van Jars of Clay. Geweldige band! Veel bekende liederen, maar vooral veel van hun nieuwe album: the long fall back to earth. Vooral het meerstemmig zingen en akoestisch gitaarwerk zijn indrukwekkend, maar ook hun duidelijke boodschap dat Jezus the weg, de waarheid en het leven is en hun passie voor de minder bedeelden op deze aarde. Leuk voorprogramma met eerst 2 lokale bandjes en daarna de band Seabird (deze zomer ook te bewonderen op Flevo!), die op mij een goede indruk maakte. De band deed me een beetje denken aan Coldplay. Yamaha CP 80, Gibson Firebird, rauwe stemmen klonken in de christelijke 3degreesclub in Downtown Minneapolis.

En dan waar Josse maanden naar heeft uitgekeken: zijn grote liefde Annelies kwam over. Niet alleen hij, maar ook wij hebben een heerlijke tijd gehad met haar. B.v. samen een Monk kijken op de bank, maar ook met elkaar naar het Science museum of Minnesota. Verder hebben Josse en Annelies de tijd gehad om met elkaar leuke dingen te doen, maar vraag dat maar aan Josse of Annelies. Haar bezoek aan de VS vond nog een voortzetting in New York waar ze haar zus bezocht.

Ja, ook onze huiskamer werd op 30 april versierd, maar nadat we hoorde wat er in Nederland was gebeurd, was voor ons de feeststemming snel bekoeld en waren we verbijsterd!

Maar toch leuk dat Annelies het e.e.a. aan Oranjewerk had meegenomen.

En dan de lente die hier eind april, begin mei er uitgebarsten is. In no time, ging het van boven naar beneden. Overweldigend is de schoonheid van de lente en de daarbij behorende bloemen en bloesems. God is zo groot!

Boompje en narcissen in de voortuin

En dan ook genieten van het buiten zijn, na zo'n 4½ maand wintertijd!

Voor alle trouwe lezers een hartelijke groet van ons allen vanuit de Parkview Blvd.

Tot gauw, want het volgende bericht komt snel: Houston we've got a problem!

Joop

Bemidji

Finishen in Bemidji

Het eerste weekend van april 2009. Het is zondagmiddag. We rijden over highway 64 van Bemidji (noord Minnesota) terug naar huis, naar Minneapolis over een afstand van zo’n 350 km. De zon schijnt volop en wordt niet altijd gehinderd door wolken. De wind is stevig en blaast om onze auto en probeert door de kieren van de 17 jaar oude Buick naar binnen te komen. Het landschap van Minnesota is afwisselend, maar vooral uitgestrekt. Wat een ruimte! Wat is Nederland dan klein, vooral als je beseft dat ons kikkerlandje 5 keer in Minnesota past. En wat is Nederland dan vol, want in Minnesota wonen ‘slechts’ 5 miljoen mensen, waarvan 70% in de grote steden. In de metropool Minneapolis-StPaul wonen bijna 3 miljoen inwoners. Minnesota heeft een bevolkingsdichtheid van 22 inwoners per km2 terwijl Nederland 400 inwoners per km2 telt. Wat een ruime leegte!

De leegte van het land heeft een schoonheid, die moeilijk te omschrijven valt. Het is niet zo indrukwekkend als een berglandschap met grillige contouren. Soms is het landschap vlak en kaal, veel berkebomen en in deze tijd van het jaar alleen nog maar de groene naaldbomen. Sommige delen zien er levenloos en zwart uit, omdat er een brand heeft gewoed, maar dan ineens weer bosrijk en heuvelachtig en zie je meren en rivieren in overvloed in de staat van de 10.000 meren zoals Minnesota ook genoemd wordt. Ook zien we nog veel plekken waar sneeuw ligt, maar naar mate we zuidelijker rijden verdwijnt de sneeuw die in dezelfde week is gevallen. De wegen zijn soms kaarsrecht en veel verkeer kom je niet tegen. Bij sommige kruispunten op highway 64 passeren we een kerk, een begraafplaats, een paar huizen en een benzinepomp. Kleine nederzettingen met een naam, maar niet terug te vinden op de kaart. Dat hier mensen wonen, werken en leven...... hier in het noorden is het leven anders. Dit is óók wel een beetje wat ik me voorstelde van de VS.

Te gast

In Bemidji waren we voor de tweede keer. Bemidji is een kleine provinciestad bijna even groot als Bennekom. De stad heeft toch wel een ‘technical college’ en een ‘university’ en verder alle voorzieningen die je in een stad aantreft. We brachten een bezoek aan een bevriend echtpaar, die we hebben leren kennen toen we in november met 8 mensen te gast waren bij Mount Zion Church. Dit echtpaar voelde zich vereerd om een Nederlands echtpaar te gast te hebben en wij voelden ons vereerd om bij hun te zijn als eerste gasten die daar logeerden. Het huis, waar ze nog niet zo lang in woonden, was helemaal zelf gebouwd en van vele gemakken voorzien. Wat een gave om dit te kunnen! Net als het eerste bezoek hadden we veel tijd om te praten en ons leven met de Heer te delen en met elkaar te bidden. Dat was goed! We ervaren het als bijzonder om open met elkaar te praten. Over dat wat God doet in je leven, je getuigenis te geven, maar ook je moeites en problemen met elkaar te delen. Dat hebben we hier wel geleerd en dat is een enorme verrijking. Bovendien is het een (ver)bindende factor met je broeders en zusters, die weet hebben van dat wat je dwars zit, waar je gebed voor nodig hebt, waar je blij en dankbaar voor bent, waar je vragen liggen. Je bent aan elkaar gegeven om te bemoedigen, een spiegel voor te houden, samen te strijden om heilig te leven, voor elkaar te bidden en voor elkaar door het vuur te gaan.

Mount Zion

Zondag zijn we naar de kerk gegaan. Mount Zion Church is een zgn. ‘non-denominational church’ en je kunt het wel vergelijken met een zelfstandige evangeliegemeente in Nederland. Voorganger daar is Steve Thompson en hem hadden we ook al eerder ontmoet. Een man vol liefde en vuur voor de Heer, net zoals zijn vrouw Candy. De begroeting was dan ook weer hartelijk, zoals we van hen en van veel Amerikanen gewend zijn. We mochten ook de gastvrijheid van de andere gemeenteleden ervaren en ontvangen. Deze kleine gemeente (van minder dan honderd leden) heeft destijds een leegstaand schoolgebouw gekocht en de gymzaal is permanent ingericht als kerkzaal. Er hangen daar prachtige vaandels met prachtige teksten en afbeeldingen en symboliek.
Het bijzondere was dat de preek een prachtige bevestiging was van waar we over gesproken hadden met het bevriende echtpaar. Bovendien voelden wij ons ook bevestigd door de Heer in ons zijn hier in de VS. God sprak heel duidelijk tot ons hart en we voelden ons enorm opgebouwd en bemoedigd. Steve sprak over goed eindigen. Het gaat niet om de start, maar over hoe je eindigd wat zal worden herinnerd. Wij zullen als Gods kinderen goed eindigen omdat Jezus goed eindigde. Het gaat om doorzettingsvermogen en volharden tot het einde. En Jezus zelf wil dit in ons bewerken door de werking van de Heilige Geest.
Sleuteltekst was Hebreëen 12: 1b, 2: “let us run with perseverance the race marked out for us. Let us fix our eyes on Jesus, the author and perfecter of our faith, who for the joy set before him endured the cross, scorning its shame, and sat down at the right hand of the throne of God”. Deze tekst was ook op een vaandel voorin de kerk gezet. Een wit vaandel met een rood kruis en de tekst in het kruis gezet. Zo konden we onze blik gericht houden op het rode kruis, welke ons wijst op de grondlegger en voltooier van ons geloof: Jezus Christus. Met zijn bloed heeft Hij de goede boodschap geschreven in onze harten en ons rein en zuiver gemaakt als witte sneeuw.
Steve sprak vervolgens over het feit dat het in het leven niet gaat of we succesvol zijn. Het gaat erom dat we trouw zijn. Trouw in het gehoorzaam zijn aan onze Heer. Trouw zijn in onze dagelijkse overgave. Velen van ons denken dat succes de meetlat is voor ons leven. We kijken naar ons leven op bepaalde momenten of kijken terug naar bepaalde jaren van ons leven. We meten ons leven af door één of andere menselijke maatstaf van succes. Jezus zag er niet echt succesvol uit, maar daarom stelde Hij zijn vertrouwen in gehoorzaam zijn aan zijn Vader.
Gehoorzaamheid en trouw zijn direct aan elkaar gerelateerd. Als christenen moeten we besluiten om trouw te zijn en niet succesvol. Trouw heeft meer te doen met ‘zijn’ dan met ‘doen’. Trouw is een deel van Gods karakter en mag ook in ons leven groeien.
Talent hebben is mooi, maar getrouwheid is beter. God gebruikt een trouwe dienaar eerst voordat hij een getalenteerde dienaar gebruikt. Getalenteerde mensen heb ik zien komen en gaan. Trouwe mensen komen en dienen. Talent hebben kan ons richten op resultaat, succes en dat wat we hebben bewerkstelligd volgens menselijke maatstaven. Trouw en getrouwheid vertrouwt het verzoek van de ander en richt de aandacht op gehoorzaamheid en niet op resultaat en succes. Geloof speelt daarin ook een essentiële rol. Vooral in het engels komt dit naar voren m.b.t. de woorden geloof en trouw: faith en faithfulness.
Ons leven mogen we toevertrouwen aan Hem die genoemd word de Amen, de trouwe en betrouwbare getuige, het begin van Gods schepping. Hij is het begin en het einde en Hij zal het werk dat Hij in ons begon ook voleindigen.

Deze woorden waren als een zalving voor ons hart en voor ons zicht op onze tijd hier in Minneapolis. Trouw hier elke week de diensten vieren. Er zijn voor de mensen die hier in huis wonen en/of betrokken zijn bij de gemeenschap, maar ook mensen die regelmatig de bijeenkomsten van de Coming King fellowship bezoeken of wie er dan ook in Huize Kyle langskomt. Of die mensen die we zelf leren kennen, zoals de mensen van Mount Zion Church in Bemidji. Na de dienst nog even uitwaaien in Bemidji zelf en nog wat laatste woorden wisselen en je dank uitspreken voor de gastvrijheid. De terugreis was heerlijk!

Joop

the Boundary Waters

Hey familie, vrienden en anderen!

Ik vertel graag over ons weekend in de Boundary Waters!

Vrijdag vertrokken we naar de Boundary Waters... echt heel mooie reis... geluncht in Duluth, dat ligt aan Lake Superior. Daarna langs de kust naar het noorden tot Grand Marais. Vandaar landinwaarts tot we bij Adventurous Christians kwamen. Zij hebben een aantal huisjes waarvan wij er één huurde. De wegen waren behoorlijk glad en er lag daar nog veel sneeuw! In ons huisje was het lekker warm door de kachel... het huisje was helemaal van hout, echt prachtig. Die dag niet echt veel meer gedaan; lekker wat kletsen, een beetje muziek maken, lezen en lekker lasagna gegeten...oja, de groep waarmee we waren bestond uit: Joop, Jet, Josse, Lydia, Simon, Jessie, Leah (vriendin en huisgenoot van Jessie), Jessica (vriendin van Lydia), Ben en Ryan. Met z'n tienen.

De volgende dag begonnen we met een lekker stevig ontbijt, pannekoeken gemaakt door Ryan en Ben, die waren erg lekker. Daarna gingen we eropuit voor een sneeuwschoenwandeling! We moesten eerst nog een eindje rijen, maar toen gingen we lopen over een bevroren meer! Echt apart, zo'n open lege ruimte midden in het bos. Je zag helemaal niet dat je op het ijs liep, want er lag een laag sneeuw overheen. Na een klein heuveltje kwamen op een tweede meer, dat we ook moesten oversteken. Ons doel waren watervallen die bevroren waren en dus heel mooi moesten zijn. Toen we daar aankwamen viel het erg mee, wat wel jammer was, want de hele wandeltocht over de meren begon wel erg saai te worden op den duur. Gelukkig hadden we een kaart bij ons waarop een andere route terug stond, die ging over het land en was dus meer een avontuurlijk pad dat een beetje omhoog en weer naar beneden zou gaan. Helaas konden we dat niet vinden, omdat er niet genoeg markeringen waren en te veel sneeuw. Dus moesten we gewoon weer dezelfde weg terug. Als je gewoon hetzelfde tempo blijft lopen en je verstand op nul zet, schoot het best op. Ook een de goede gesprekken met elkaar helpen erg, dat was echt goed! We waren allemaal wel vreselijk moe, toen we weer terug in het huisje waren, maar het was zeker de moeite waard om lekker in de natuur te zijn. Na een late lunch gingen we naar 'the Lodge'. dat is de centrale hut waar de beheerders zijn en waar je koffie en koekjes kan halen en lekker spelletjes kunt doen. Wij waren nu de enige groep die daar was, maar het gaf echt een berghut sfeer. Ze hadden daar Kolonisten, wat we natuurlijk een potje gespeeld hebben. Als avondeten hadden we chili en nog wat lasagna en daarna gingen we met z'n allen in de sauna! Het was voor mij en Simon de eerste keer, maar zeker niet mijn laatste, wat heerlijk! Er waren ook wat emmers met water waarvan je wat over je heen kon gooien, echt verfissend. Als we helemaal opgewarmt waren en de hitte niet meer langer konden verdragen gingen we naar buiten, ook al vroor het vijf graden, het voelde als normaal, helemaal niet koud! Om het toch nog koud te krijgen, gingen we de ultieme uitdaging aan! Het meertje vlak bij de sauna was bevroren en daar hadden ze een groot gat in het ijs gemaakt. Met een trapje kan je dan kopje onder in het ijskoude water! echt letterlijk ijskoud!!!! Maar toen we weer boven water kwamen, was de buitentemperatuur nog warmer, dan toen we de sauna uitkwamen. Dat was dus een hele leuke ervaring! Daarna haalden we de instrumenten op om in de the Lodge lekker te gaan jammen... we hadden twee gitaren, een mandoline, een banjo en een djembé. Na nog een potje Kolonisten was het een geweldige avond en weer tijd om naar bed te gaan.De volgende dag hadden we ontbijt met hotdogs en French toast (wentelteefjes). Ook gingen we nog voordat we weer vertrokken het zogeheten 'Broomball' spelen. Op het meertje bij de sauna hadden ze ook een ijshockeyveldje gemaakt, wat we voor dit spel gebruikten. Het lijkt een beetje op ijshockey, maar dan zonder schaatsen, maar op schoenen en als hockeystick gebruikten we een soort dweil, maar dan zonder de slierten eraan, zie de foto's. Ook gebruikten we een klein voetballetje als puck. Het was echt zo lollig, want als je snel achter de bal aan wilt, kan je niet zo snel accelereren, dus duurt het veel langer voordat je op snelheid bent. Als je dan eenmaal op snelheid bent, is het weer heel moeilijk om te remmen. Het was dus dikke ijspret voor dat we weer de lange weg terug reden!Het weekend was dus zeer geslaagd, de natuur is geweldig daar! Op de terugweg 40 herten geteld, waarvan we er bijna twee aanreden! Ook het kruiende ijs op Lake Superior, de kliffen en de bossen zijn prachtig!

Josse

Verjaardagen en andere feestelijkheden

Hello there,

Zoals ik velen van jullie beloofd heb hier een stukje over hoe Simon en ik onze verjaardagen gevierd hebben.

Wat zijn de gewoontes hier?

De jarige hoeft eigenlijk niets te doen. Soms wordt er een surprise-party georganiseerd, of de familie gaat met elkaar uit eten. In huize Kyle zijn ze gewend dat moeders een uitgebreide maaltijd maakt en dan wordt het met het hele gezin op een afgesproken dag in het weekend gevierd, ook voor degenen die dus al getrouwd zijn of niet meer thuis wonen.

Binnen de Fellowship wordt er de eerstvolgende bijeenkomst ook aandacht aan gegeven, wat lekkers bij de koffie, een speciaal verjaardagslied ( on the day you were born I danced over you. Zef. 3: 17)en de jarige wordt 'gehounerd' doordat verschillende personen zeggen wat ze waarderen aan de jarige.

Dat is trouwens ook iets waar ze hier erg goed in zijn: Complimenten geven. Als ze een kadootje geven is er altijd een kaart bij, en als ze een kaart schrijven (met of zonder kadootje) staat er behalve goede wensen ook altijd in wat ze blij om zijn en goed vinden aan de jarige. Het maakt je wel verlegen, maar het is wel heel mooi.

's Ochtends een oudere dame van de Fellowship op bezoek gehad, 's middags een vriendin met 4 kindjes en 's avonds feest.

Mijn verjaardag was op een vrijdag. Dan hebben we altijd St. Hills Hearth, een gezellige 'open avond' (zie Joops blog van 29-11-08). Paul en Hilary waren in Texas, ter ondersteuning van enkele gemeentes daar, dus wij moesten daar wel zijn. Dus had ik al mijn bekenden daar gewoon voor uitgenodigd en er een Nederlandse verjaardag van gemaakt. Mijn standaart-taart-recepten op ze losgelaten (kokoskoek, karnemelkkoek, appelhavermout, mon-chou), later chips en toastjes met frisdrank. Omdat het toch een beetje een 'openbare' avond was, geen alcohol, dat gebeurd eigenlijk alleen in kleine huiskamerkring, als je zeker weet dat er geen mensen zijn die er problemen mee hebben (gehad).

Joop had zijn welkomslied speciaal aangepast met een heel lief couplet voor mij.

Er werd een beetje op gitaren en mandoline gepingeld en verder gezellig in groepjes gekletst, jeugd bij elkaar, kinderen heen en weer rennend, mensen die elkaar nog niet kenden kennis met elkaar laten maken.

Het was echt onbekend voor velen om op deze manier je verjaardag te vieren. Het viel erg in de smaak.

Ik ben enorm verwend met erg leuke kadootjes (en lieve kaarten dus)

Maar dit was nog niet alles.

's Ochtends na 'morningprayer' en ontbijt kwam ik uit de douche en stond er een enorm boeket bloemen op me te wachten - had mijn familie in Nederland voor gezorgd, een enorme verrassing, en ik geniet er nu nog steeds van.

Veel kaarten en e-mails, en zelfs pakjes, allen heel erg bedankt.

Omdat Hilary dus niet op mijn verjaardag kon zijn had ze me die week ervoor samen met een andere vriendin op een lunch getracteerd, dat is dus ook heel Amerikaans, met elkaar gaan lunchen buiten de deur. Dit keer bij een Grieks restaurantje met heel bijzondere kunst, de kunstenaar zat er (toevallig) zelf ook, heel gezellig.

Ook Jessie (voor sommigen van jullie wel bekend) kon niet op mijn verjaardag komen en zij tracteerde mij op een ontbijt, ook in een speciaal restaurantje, ook heel gewoon hier, nou, ik heb er van genoten hoor!

Dinsdag erna was Simons verjaardag.

Overdag gezellig met elkaar, 's middags de buren (Ben en Kim met kids) op bezoek, en die bleven eten, zo ook Larry en Diana, een iets ouder echtpaar, waar we regelmatig mee optrekken. 's Avonds kwam er ook nog een gezin op bezoek. Ook voor Simon kwamen kaartjes, en mailtjes (geen bloemen, maar dat vond ie niet erg). Allen bedankt daarvoor, elke dag was weer spannend wat er bij de post zat. Donderdag heeft hij nog een feest gegeven. We zijn met hem, Josse en Lydia en nog 3 vrienden van Simon naar 'Grand Slam' geweest. Vooral om te laser-gamen, maar ook botsauto's, video-games, een honkbal uit een machine zien terug te slaan, pizza en pops (prikfris). Ze hebben erg veel plezier gehad.

Inmiddels zijn Paul en Hilary weer terug en is het leventje weer gewoon.

De sneeuw is weg en is het boven het vriespunt (meestal). Met de sterke zon hier voelt het heerlijk. Het is een genot om zo maar even naar buiten te kunnen zonder je eerst heel dik in te pakken. Het ziet er allemaal nog wel dor en bruin uit, en (nog?) geen crocussen ofzo, laat staan lammetjes, ik zou ook niet weten waar we helemaal heen zouden moeten om schapen te vinden.

"Lent"

Dat is hier het woord wat ze gebruiken voor de '40-dagen-tijd', mooi hè?

We kijken met z'n allen uit naar het feest van Pasen.

Eens komt de Grote Zomer.

Zo, weer even wat bijgepraat.

We gaan dit weekend een weekendje weg, en daarna zal Joop wel het één en ander te vertellen hebben. Blijf ons volgen!

Dit plaatje was tijdens een heerlijke wandeling die we met z'n fijven op mijn verjaardag gemaakt hebben. Op de treinrails lopen Legaal zijn wij niet gewend, vandaar dat we dat nu dan juist lekker wel gedaan hebben.

( klik op de foto om hem te vergroten)

Grote groeten,

Jet.