Carried By The Presence

Beste mensen,

Hier een klein stukje van mij. De afgelopen weken hebben we de Advents- en Kersttijd gehad en ons in die tijd gericht op de komst van Jezus. Terugdenken aan zijn eerste komst in het vlees in nederigheid. God werd mens en leefde onder ons en met ons als Immanuel en nu leeft hij nog steeds onder en in ons door Zijn Geest als verheerlijkt mens bij Zijn Vader in de hemel.

Maar ook uitzien naar zijn wederkomst, zijn tweede komst in heerlijkheid als Koning van hemel en aarde.

De donkere tijd van Kerst kent gelukkig ook Licht, namelijk de Heer, de Messias, Redder van de wereld die is geboren en zijn geboorte hebben we dan ook gepast gevierd.

Joy to the world, the Lord is come!

Let earth receive her King;

Let every heart prepare Him room,

And Heaven and nature sing,

And Heaven and nature sing,

And Heaven, and Heaven, and nature sing.

He rules the world with truth and grace,

And makes the nations prove

The glories of His righteousness,

And wonders of His love,

And wonders of His love,
And wonders, wonders, of His love.

In de Adventstijd stond de ezel waar Jezus op reed en Jeruzalem binnen ging nogal centraal en daarbij dat ons leven een dienstbaar leven mag zijn, dat we als het ware een ezel zijn, de last dragen die ons wordt opgelegd.

Als illustratie vonden we het volgende verhaal (helaas voor sommigen in het Engels) dat erg toepasselijk is en weergeeft waar onze gedachten op gericht waren de afgelopen tijd.

"Carried By The Presence" (The Donkey’s Race)By David Costello
"The race is not to the swift, Nor the battle to the strong…"

The ways of the world are not the ways of the Kingdom. Some use the term “upside down kingdom” when referring to the ways of God. It does often seem that way, does it not? What appears to make sense in this world is not the way of the Kingdom, and the ways of the Kingdom seem foolish to the world. As human beings we all struggle on a daily basis with these issues - giving away what we need the most - loving our enemies - being weak so as to walk in strength etc... etc.

Some years ago I had a dream. It was a short, simple dream and I would not have given it much thought except for the heavy presence of the Lord I felt upon awakening. The dream has stayed with me all these years - It has taken root in my spirit, and has been a calming force to my sometimes willful, striving nature.

In the dream I was standing in the middle of a horse race track, I was looking at the starting gate that was not too far from me. There were many (perhaps 10) gates with horses at the ready, waiting impatiently for the starting gun. As the gun went off the horses shot out of their gates, racing by me (or through me). The ground shook under the thundering might of their powerful hooves. They were all extremely fast and strong.

As the dust settled, I could once again see the starting gate and I noticed that one gate did not open. As I remained there looking, the gate quietly opened and out trotted a little donkey. He proceeded towards me quite calmly and I think he gave me a little smile as he passed by. I turned around to see him go down the track, as I did so, my vantage point shifted to the back of his head, almost as though I was riding him. As in a video game, I could just see over a little tuft of hair on his head, my vision framed by his ears on either side. His pace was not strained in any way yet there was a supernatural swiftness in his movement.

At this point I realized that the donkey was actually humming a little tune. Even more surprising was the fact that he was gaining on the horses ahead. In total serenity and peace, humming a tune, he started passing the horses one by one. In the midst of the thundering herd, the little donkey kept humming - kept passing. Unaffected by his frantic surroundings, he kept his steady, easy pace. Soon we were in the clear, having left all the horses behind. Without breaking a sweat we approached the finish line - Victorious!

God speaks to us in dreams. The spirit of a man is open to receive what the mind often rejects as foolishness. It is no wonder then that God uses the night season, when our minds are “off”, to speak into our spirits. So what is the Lord’s message in this dream? I believe it is a two pronged message. Remember that the Lord entered Jerusalem on a donkey - the donkey was a carrier of the presence. The donkey’s easy run to victory in my dream was because he ran with the presence of the Lord. The second component, but no less important, speaks to the posture of waiting. The donkey in my dream did not bolt from the gate as the horses did. He was waiting on the Lord, for his presence to come - for His Presence to go before him. The Lord’s message to me in that dream is clear; “Don’t rush on ahead of Me. Don’t strive in your own might, but wait for Me to carry you.”

The Apostle Paul wrote of running a race. And yes, the race we run will have its troubles and dangers, but we are not running alone. If we wait on Him, run as donkeys, we will be victorious. If we take the time to stop and take His hand, He will see us through. He did not promise to deliver us from all our troubles, but He will deliver us through them. Waiting is often a very hard thing to do. It looks foolish to the world and it exposes us as being reliant. Waiting places us squarely in the center of a place called “When”, and it simply strips us of any personal agenda. The Lord honors one who waits. Time is the most precious thing we have to give Him, and He just loves it when we spend it on Him.

Waiting on the Lord is an ancient practice, rich in benefits. It doesn’t necessarily mean a time of doing nothing, and times of waiting can be filled with activity. I personally have been in a time of waiting for the past two and a half years, yet its been a very active season for me. As an artist I rely entirely on the Lord for his leading and direction concerning my work. If He’s not giving me anything to draw, I simply will not draw - I just don’t see the point in it. I enjoyed a very productive 13 years, but 2 1/2 years ago, while putting the finishing touches on a work entitled “Breakthrough”, he placed a desire in my heart concerning my artwork. I asked him for something greater and He promised me it would come - so I wait. I will not move from this posture of waiting until that which He promised has come - or He releases me. It has not been an easy wait for me, but the prospect of moving forward without His Presence is unthinkable. A deeper, closer relationship with God is a natural result of waiting. Restless hearts find Rest, we grow richer in the Fruits of the Spirit and our hearts become fine tuned with His. I love what Thomas Merton wrote: “If you send me work I shall embrace it with joy and it will be rest to me, because it is your will. And if you send me rest, I will rest in you.”

A donkey and a stallion look quite different. One would naturally choose the stallion over the donkey in a race, but the race we run is a marathon, and if the Presence is on the donkey... well - no contest. Yes, I know that we are in a battle, and I know there is a lost and dying world to be won for the Kingdom, but ultimately the victory is His. We, as soldiers, can only share in that victory by leaning on The Presence, waiting, and listening to His heartbeat. Sometimes that means being still.

I am convinced that the Lord’s victorious army will look quite different from what we might expect. It is only natural to envision mighty warriors on powerful horses, but I suspect it will be an army of meek and humble lovers. And yes, of course - we’ll be riding donkeys.

David CostelloLexington MA - USA

http://www.davidcostello.com/

http://www.fatherheartunlimited.com/

Op deze laatste dag van 2008 wens ik jullie alle goeds toe voor 2009. De aanwezigheid van Hem die ons leven draagt. Dag aan dag draagt Hij ons, die God is ons heil.

Joop

wat te doen?

zo, nu wordt het toch echt tijd dat ik eens wat van me laat horen op deze blog.

jullie willen vast allemaal wel eens horen wat ik nou allemaal hier doe, dus daarom schrijf ik nu dit stukje...

om mijn tijd hier nuttig te besteden, doe ik op dit moment op twee manieren vrijwilligerswerk. zo werk ik twee dagen in een garage. Nghia, de eigenaar, is een boedhistische Vietnamees en een goede en vriendelijke automonteur die de auto van de Kyles een paar keer repareerde. omdat ik graag wat wilde doen, kwam Jet met het idee om eens te kijken of iets voor mij was om daar te helpen met klusjes en wat misschien nog wel meer... nou, dat was een goed idee, want ik heb het daar best naar m'n zin. ik heb al heel wat dingen geleerd van mijn vijf 'collega's': olie verversen en banden vervangen en alles wat daarbij komt kijken. dat kan ik nu al helemaal zelf, dus ik begin echt al een echte 'mechanic' te worden. ook rij ik heel wat auto's in en uit de garage, echt gaaf! was wel weer wennen, toen er in een keer een auto tussen zat, waar ik zelf moest schakelen... ook de kleine klusjes zijn echt dingen die ik kan doen: auto's ophijsen met een hefmechanisme natuurlijk en alle sneeuw en water naar de putjes vegen, zodat het er geen zwembad word en ander opruimwerk. ik heb ook wel momenten dat ik niks te doen heb, maar dan kan ik altijd rondkijken bij wat de anderen doen en hier en daar wat aangeven of vasthouden etc. de laatste tijd is het helaas te koud om er naar toe te fietsen en aangezien de auto het ook laat afweten van de kou, kan ik niet meer gaan. hopelijk word het weer wat wat warmer, dan kan ik weer fietsen, lekker op z'n Hollands.


het tweede wat ik doe, samen met Lydia, is het vrijwilligerswerk bij de Source. dat is een art-community met een eigen artgalery en een podium waar ze open-microfoon avonden organiseren. ook doen ze veel voor de daklozen, vooral de jeugd. zo hebben ze een gebouw waar jongeren, die net tot geloof zijn gekomen en nergens heen kunnen, een huis hebben en waar ze leren hoe ze het huishouden doen, een baan vinden en waar ze ondersteuning krijgen voor hun geloof. De insteek van dit alles is evangelisatie en openheid tegenover subculturen. Voor meer informatie verwijs ik door naar hun website: www.sourcemn.org. Lydia en ik doen vooral klusjes, zoals: de keuken schoonmaken, helpen met een tentoonstelling ophangen, de muren wit verven, als voorbereiding; maar soms ook grotere klussen. Zo hebben we afgelopen donderdag en vrijdag de hele dag kerstpost samengesteld en kerstpakketjes gemaakt. Dat was een hele klus, want het waren 870 enveloppen vullen en zo’n 100 doosjes vullen. Best leuk werk en erg gezellig.

Dat zijn wat ding die ik doe in de week. Thuis doe ik hier en daar een computerspelletje, kijk ik eens een film of ga drummen (ja, die hebben ze hier). Nu met de sneeuw, gaan we ook wel eens sleeën of snowboarden. Ze hebben hier een snowboard waar je gewoon met je schoenen aan vast kunt, dus dat is echt een leuke uitdaging om dat onder de knie te krijgen.

Ik wens jullie overigens allen een gezegende kersttijd toe en een prachtig niewjaar!
gegroet,

Josse

Eigen stekkie!

Lieve mensen,

Als ik naar links kijk zie ik een gezellige eettafel met allemaal foto's, een leuke kast, waar onze meegebrachte boeken in staan en wat spulletjes, netjes gesorteerd (nog wel). Als ik naar rechts kijk zie ik de zon op de sneeuw en de sneeuw op de bomen en wat lager gelegen daken...

En kijk ik voor me dan zie ik onze nieuwe laptop waarop ik jullie nu wat ga up-daten.

Nadat we het nodige geduld uit onze voorraad hebben gebruikt, is het dan nu zover: We hebben onze eigen plek. Een schattig appartementje in de basement (klinkt wat leuker dan 'kelder'), met een echte keuken/woonkamer, slaapkamer voor Joop en mij, voor Lydia, en slaap/televisie/speelkamer voor Simon en last but not least: een eigen badkamer.

Het lijkt nu toch wel weer een beetje of we vakantie hebben in een leuke vakantiehuisje, met de meest noodzakelijke spulletjes, bij elkaar gekregen meubeltjes en openslaande deuren, die we nu stevig dicht houden want het is hier -20 ofzo, buiten dan hè. Binnen is het heerlijk warm, met vloerverwarming in een prachtige vernieuwde vloer, waarvan de laklaag maar niet wou drogen, zodat we nog wat langer moesten wachten. We genieten er van!

Oh, en Josse dan? Die is op zolder gebleven, bij de andere jonge mannen, zo gaat voor mij het loslatingsproces heel geleidelijk...

Gek eigenlijk hè, hoe wij pas weer volledig iets waarderen nadat we het een poosje gemist hebben. Straks op de nieuwe aarde zal dat anders zijn, dan zullen we altijd van alles genieten zoals het bedoeld is, zonder dat er gemis of verdriet of pijn tegenover hoeft te staan.

Dat doet me denken aan een uitspraak van C.S. Lewis in 'Shadowlands', een toneelstuk wat we afgelopen dinsdag in het Guthrie theater gezien hebben: "The pain, now, is part of the happiness, then. That's the deal". Overigens een prachtige voorstelling met nog veel meer uitspraken om over na te denken en te praten, wie weet gebruik ik er nog wel eens eentje in een ander blog.

Ja er is dus weer een verandering om aan te wennen.

We eten door de week nog elke warme maaltijd met het hele huishouden (gemiddeld 12 mensen). En natuurlijk elke ochtend komen we bij elkaar voor ochtend lof, psalm en gebeden. En verder de nodige bespreekmomenten, bijeenkomsten etc.

Ontbijt en lunch doen we met z'n viertjes (en Josse dus boven).

Het is zo goed dat we de afgelopen 10 weken 'boven' hebben gewoond... Daardoor voelen we ons daar nu ook volledig thuis, en kunnen we elk moment binnen vallen en kennen we elkaar behoorlijk goed inmiddels. We vinden het nog steeds heerlijk om deel uit te maken van deze 'community'. Dat komt doordat we in de eerste plaats allemaal heel goed beseffen dat God ons allemaal aan elkaar gegeven heeft, en een bijkomend pluspunt is dat het allemaal hele boeiende, aardige en leuke mensen zijn.

De laatste twee weken dat we 'boven' woonden waren nogal druk. Hilary was eerst ziek, en moest daarna een kleine operatie in haar mond (implantaat) ondergaan, waardoor ze een poosje 'uit de running' is geweest. In die tijd heb ik de meeste maaltijden verzorgd, boodschappen gedaan (of besteld) en wat er allemaal nog meer bij komt om zo'n huishouden draaiende te houden. Ik vond dat hartstikke leuk, niet dat Hilary ziek was, maar wel om zo te ontdekken dat ik dus inderdaad de meeste 'ins - and - outs' nu wel door heb.

Wat een geluk trouwens dat jullie in Nederland al gewend zijn dat alles een beetje 'verengelst', dan valt mijn non-vertaling niet zo op...

Dan nu nog even over het weer. Heel belangrijk hier. Het is namelijk al een aantal dagen onder de -20 graden Celsius geweest. En dat is inderdaad best wel koud. Als we dan even naar de buren wippen - Ben en Kim Kyle, met hun geweldig leuke kindjes Ana en Roy, die dus eerst in de basement woonden - dan doe je dus echt je jas aan en een muts op.

We hebben even wat goede handschoenen en mutsen aangeschaft voor wie dat nog niet had. Simon is helemaal weg van zijn beremuts, de eerste dagen had hij hem volgens mij de hele dag (ook binnen) op.

Josse had toch een keer geprobeerd om op de fiets naar de garage te gaan, waar hij 2 dagen per week werkt, maar kwam een paar honderd meter toch maar weer terug, hij had nog niet de kleren die je toch echt wel nodig heeft om zoiets te ondernemen.

Ondanks de dubbele beglazing zit het ijs aan de binnenkant van de ramen.

Maar als het een dag iets minder koud is, en geen wind gaan we lekker sleeën, met van die snelle, ronde sleetjes. Er zijn hier heel dichtbij heel geschikte heuveltjes.

We hebben ze hier eens even onze geweldige Sinterklaas traditie aangeleerd.

Vijf december was natuurlijk op een vrijdag, en dan hebben we altijd 'St. Hil's', een open-huis avond in de studio. Toen iedereen goed en wel binnen was, en het eerste liedje zo'n beetje klaar was, bonkte Piet Josse op de deur en iedereen keek op wat er toch aan de hand was. Stond er een grote zak met kadootjes (met dank aan de one-dollar-store en wat 'toch niet meer nodig spulletjes') voor de deur, met een grote mijter erop en een enorm gedicht eraan.

Dat gedicht vertelde wat Sinteklaas nu precies was en hoe wij dat vieren. Om de beurt moest iedereen een coupletje voorlezen met de mijter op. Nog even een liedje aangeleerd en daarna kadootjes, om de beurt een kadootje pakken, het twee-regelige gedichtje lezen, en dan bedenken aan wie je het geven wil... Ik had pepernoten gebakken en gelukkig ook een paar zakken van Anneke gekregen. Dat vonden ze allemaal erg lekker. Het was een heel geslaagde avond.

En dan zitten we nu alweer volledig in de kerstsfeer. Dat begon trouwens al vóór Sinterklaas...

Het is echt een heel schouwspel om hier wat wijken rond te rijden, of wandelen als het niet té koud is. We zullen nog wel eens wat foto's maken en op de blog plaatsen.

Wel heel vaak staat er tussen de overdaad aan lichtjes nog een christelijke boodschap ook.

Of de complete heilige familie van plastic in de sneeuw, naast de kerstman en de zuurstokken...

Wat wij wel heel leuk vinden van het kerstgebeuren hier is dat er heel veel feestjes zijn. Mensen vinden het leuk om in deze tijd hun huis open te stellen voor buren en vrienden. Soms neemt iedereen iets te eten mee, soms ook niet. Altijd wel heel gezellig. Morgen hebben we hier (boven dan wel te verstaan) zo'n feestelijk gebeuren. Natuurlijk met veel muziek, en internationale lekkernijen. Ik ga maar gewoon weer speculaas bakken, dat eten we toch heel december door...?

Een kerskrans zie ik niet zo zitten hoor. Ik kan trouwens sowieso niet tegen alle bakwonders op hier, dus dat probeer ik ook maar niet. Ik geniet er gewoon van om hun kunsten met zeer veel genoegen te eten en hun de nodige lof toe te zwaaien.

O.k. er blijft altijd nog zoveel te vertellen, maar dit was het weer voor nu.

Rest mij nog jullie allemaal hele goede kerstdagen te wensen en voor het nieuwe jaar Gods zegen en nabijheid, bij alle aspecten van je leven.

"Vertrouw op de Heer en doe het goede,

bewoon het land en leef er veilig.

Zoek je geluk bij de Heer,

hij zal geven wat je hart verlangt."

(Psalm 37:3 en 4)

Grote groeten,

Jet.

Eén grote vakantie!??

November is bijna ten einde en wij zijn nu bijna 2 maanden in de VS. Mijn laatste bericht ging over de herfst en de leuke dingen die we hebben meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat jullie denken dat het één grote vakantie is. Zeker de eerste weken voelde dat ook wel zo, maar dat gevoel is nu echt wel weg. In dit bericht wil ik jullie iets meer vertellen over waar wij nu mee bezig zijn. Dat betekent niet alleen geestelijke maar ook praktische en alledaagse zaken.

Laat ik maar beginnen met de retreat die we hebben gehad eind oktober. We zijn met zo'n 25 mensen naar de Wilderness Fellowship Ministries (voor meer info zie hun website http://www.wildernessfellowship.com/) geweest voor een weekend. In deze rustige en mooie omgeving hadden we alle tijd om bezig te zijn met lofprijzing en aanbidding, onderwijs (fundamenten van ons geloof), ministrygebed (persoonlijke voorbede) en daarnaast ook tijd om de mensen te leren kennen die betrokken zijn bij de Coming King Fellowship. We leefden in eenvoudige onderkomens met soms geen electra en stromend water, maar wel een heerlijke houtkachel die zorgde voor genoeg warmte.
We kijken goed terug op dit weekend waar we het nodige hebben mogen ervaren van Gods goedheid en liefde, die ook tot uiting komt in het contact met deze groep mensen. We voelen ons erg opgenomen en het is alsof we deze mensen al heel lang kennen, zo vertrouwd is het om met hen om te gaan. Het was ook goed om onze levens met hen te delen. Daarnaast was het mooi weer om buiten actief te zijn en binnen muziek te maken.















In november ben ik vooral praktisch bezig geweest. Ben en Kim Kyle hebben het huis naast ons gekocht en daar moest wel het e.e.a. aan gebeuren. Niet alleen ik, maar ook Jet, Josse, Lydia en Simon hebben ons daar zinvol gemaakt met sloopwerk, schilderwerk, schuurwerk, schoonmaakwerk, oppaswerk e.d. De afgelopen weken waren we daar dus regelmatig te vinden. Josse, Lydia en Simon hadden natuurlijk ook hun andere bezigheden (schoolwerk, vrijwilligerswerk) en Jet was in die periode ook veel in ons huis bezig. De afgelopen week heb ik Ben geholpen om een houten vloer te leggen en die moet dus nog geschuurd en gelakt worden. De verwachting is dat volgende week er verhuisd kan worden en dan zullen onze handen ook ingezet worden. Daarna moet er dan nog werk verzet worden in onze woonruimte (basement) en hopelijk kunnen wij dan rond half december onze eigen woonruimte gaan inrichten. Daar zien we erg naar uit: een eigen plek te hebben!

Een belangrijk moment in de week is de vrijdagavond: St Hill's Hearth. Deze Ierse heilige staat symbool voor gastvrijheid, warmte en ontmoeting. In de geluidsstudio in de kelder hebben we daar een soort YFC koffiebaravond. Het concept is eenvoudig: een avond vol gezelligheid, koffie/thee met koek, een lied, een verhaal of gedicht, tijd voor spelletjes. Een huiselijke avond waar we mensen willen ontmoeten in gezinssfeer om zo ook Gods vaderlijke zorg, aandacht en liefde te laten zien. Tot nu toe hebben Lydia en ik regelmatig onze muzikale talenten laten horen. Josse speelt wel eens op een djembé, Simon verteld af en toe een mop en Jet is een geweldige gastvrouw. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de andere huisgenoten en bezoekers die iets bijdragen. Het zijn bijzondere avonden omdat we nooit weten wie er komen en dat heeft al geleid tot bijzondere ontmoetingen, verhalen, liederen en getuigenissen.

Andere belangrijk avonden zijn de woensdagavonden. Dan komen we als gemeenschap bij elkaar voor de gebeds- en voorbedediensten en om de week houd ik een meditatie. Daarna bespreken we op dit moment het boek "Leven met elkander" van Dietrich Bonhoeffer. Een toepasselijk boek omdat we zo in gemeenschap met elkaar leven. Verder hebben we om de 14 dagen op zaterdag de mannen- en vrouwengroep. Na een gezamenlijk ontbijt hebben we als mannen en vrouwen (apart) een tijd van ontmoeting en gesprek. Dat zijn goede ochtenden waar we echt persoonlijk zijn in ons leven met God en met elkaar. Josse neemt deel aan de Youngmen's Group op de andere zaterdagen omdat hij boven woont met 2 andere jongemannen: Greg en Kurt. Ook om de 14 dagen komen we zondagavond bij elkaar voor lofprijzing- en aanbidding, onderwijs, uitwisselen van ervaringen en gedachten, gebed en voorbede. Tot slot is er van maandag t/m vrijdag van 8.30 - 8.00 morningdevotion/prayer. We starten met het zingen van 1 of 2 liederen (meestal Opwekkingsliederen), nemen tijd om God te loven, te prijzen en te danken, lezen een psalm (of een deel hiervan al naar gelang de lengte) en delen hierover met elkaar enkele gedachten. We besluiten met gebed en elke dag hebben we een ander gebedsonderwerp. Het is goed om zo de dag te beginnen! ondanks dat het niet altijd makkelijk is op een vroeg tijdstip..........

Het is 2 weken geleden dat er bezoek was uit Nederland en Noord-Ierland. Het weerzien met onze Noord-Ierse vrienden was bijzonder omdat we elkaar als echtparen 17 jaar niet ontmoet hadden. Met hen en Paul en Hilary zijn we oa. naar Bemidji geweest, een stad in het noorden van Minnesota. Daar hebben we de gemeente van Mount Zion mogen bezoeken. We werden zaterdagavond hartelijk ontvangen en mochten hen bemoedigen met ons bezoek. We sliepen daarna allemaal in verschillende gastgezinnen en dat waren boeiende ontmoetingen. Op de zondag mochten we met elkaar de dienst leiden in woord, gebed en muziek en na de lunch weer terug naar Robbinsdale. De dagen daarna hebben we ook goed kunnen bijpraten met onze Nederlandse bezoekers en werden we bemoedigd door hun woorden en werden we bevestigd dat het goed is om hier te zijn en ons zelf te zijn in dit vreemde land met haar eigen cultuur.

In de afgelopen tijd hebben we ook verschillende mensen mogen ontmoeten en hen beter leren kennen. Het is b.v. bijzonder om uitgenodigd te worden voor een lunch, je getuigenis te geven, omdat dat vaak het eerste is wat ze aan je vragen. Maar ook die van anderen te horen en zo verbonden te zijn met hen in onze Here Jezus en dat mensen graag voor je willen bidden en dat zij graag willen dat wij voor hen bidden. We ontwikkelen nieuwe gewoontes.....

Ondertussen gaat het gewone leven ook nog door en als we naar de toekomst kijken dan is zeker nog niet altijd alles helder en duidelijk. We vertrouwen er ook op dat God ons zal duidelijk maken wat we kunnen en mogen doen. Het is en blijft een avontuur, maar we zijn er volledig van overtuigd dat dit de goede plek is waar we moeten zijn.

Tot slot:
Amerika heeft op 4 november Obama als nieuwe president gekozen. De verkiezingen hebben we van dichtbij mee mogen maken. Heel veel TV zenders besteedde aandacht aan dit gebeuren. Toch is onze indruk dat jullie in Nederland er veel meer van hebben meegemaakt dan wij. Hier staat de TV maar weinig aan en dus zo af en toe eens een reportage gezien. Wel de nodige gesprekken in het huis gevoerd over de verkiezingen als een grote showbizz. Veel woorden, weinig inhoud, kleine verschillen, grote beloftes. De slogan's zoals 'Change we need' (lijkt wel of Yoda tot leven is gekomen) 'Yes we can' duiden enerzijds op een duidelijk signaal dat het anders moet met de VS en anderzijds ook op een vertrouwen op eigen kracht en woordelijk machtsvertoon. Obama is een begaafd spreker en heeft de uitstraling van een leider, maar of hij het echt gaat waarmaken, daar zijn veel Amerikanen (ook veel christenen) niet zo zeker van.
Voor de Afro-Amerikaanse bevolking is de zege van Obama erg belangrijk en dat was ook te merken in sommige buurten van Minneapolis. We zullen wachten tot 20 januari als de inauguratie zal plaatsvinden en wat er daarna gebeurd. Inmiddels is de media tot rust gekomen en horen we bijna niets meer over hoe het nu gaat met Obama of McCain. De kredietcrisis heeft weer alle aandacht, want de 3 grote Amerikaanse autofabrikanten dreigen kopje onder te gaan en dus wordt er mogelijk voor miljoenen aan dollars in deze werkgevers gepompt. Of het helpt?
En Black Friday (dé inkoopdag na Thanksgiving) was niet zo druk bezocht als verwacht (of gehoopt) ondanks de geweldige aanbiedingen. De consument is bang om zijn geld nu uit te geven.
We gaan op naar Kerst! Het lichtfeest en dat is hier ook te merken. Zo langzamerhand worden de lichten ontstoken bij de huizen en de decoraties zijn soms erg uitbundig. Ondanks de crisis wenst de Amerikaan niet onder te doen voor zijn buurman en daarom is hij óf eerder met alle versieringen óf heeft hij meer licht dan vorig jaar. Zodra het hier voor Hollandse begrippen de spuigaten uitloopt, zal ik wat foto's publiceren op ons weblog om jullie een indruk te geven.

Het ga jullie goed! Goede Adventstijd toegewenst.
Joop

Thanksgiving.

Als ik op dit moment in Nederland zou wonen zou ik er waarschijnlijk niet bij stil staan, maar het is vandaag Thanksgiving. Misschien heb je er wel iets overgehoord. Ik kan het me meest herinneren uit films. Dat ze dan naar familie gaan, en kalkoen eten, en allemaal aan 1 tafel zitten. Ja, dat is Thanksgiving. Maar wie van jullie weet waar het vandaag komt? Niemand die nu springend achter zijn computertje zegt " ja ik!, Laat mij deze vraag beantwoorden!"? Oke, dan vertel ik het toch gewoon, want ik heb het wel moeten leren.

Sit back and relaxt..

Een lange tijd geleden, was Amerika nog het land van de Indianen, zoals Columbus ze genoemd heeft. Zij leefden hier met vreugde en vrede. Ze wisten niet zoveel van de buitenwereld, ze hadden genoeg aan Amerika zelf.
Toch was er een indiaan die graag meer van de wereld wilde zien, zijn naam was Squanto. Hij ging naar de overkant, en ontmoette daar mensen. TOch miste hij zijn land, en kwam terug naar Amerika. Maar dat was niet zonder gevolgen. Squanto had een besmettelijke ziekte mee genomen. Daardoor besmette hij alle andere indianen, en snel was Squanto de enige indiaan. Je zou denken, wat heeft dit te maken met Thanksgiving, het is verschrikkelijk dat er zoveel mensen dood gingen. Die gedachte van jou is uiterst begrijpelijk, maar lees nu maar verder, dan kom je er wel achter.
Het was een mooie dag toen de Pelgrims opweg gingen. Ze waren zelfverzekerd. " Row, row, row your boat, gently..." Na uren, dagen, weken geroeid te hebben, kwam het verlossende woord van een jong meisje " LAND! " Iedereen was blij en verheugd, dat ze eindelijk land hadden gevonden. Het eerste wat ze deden, was God danken voor het mooie land, dat Hij ze gegeven hadden. Meteen gingen ze allemaal op onderzoek uit. Wat was er veel te zien! Zou er iemand leven dachten ze? " Kijk, indianen!" Riep er iemand. Het was Squanto. Hij groette de pelgrims, die zich meteen afvroegen of het land van hem was. " Ja, dit is mijn land'' zijn Squanto in zijn beste engels. " Maar we kunnen het delen, want ik ben helemaal alleen" Dit hadden de Pelgrims natuurlijk nooit verwacht, ze waren enorm blij. Ze dankten God dat ze zo'n vriendelijke indiaan tegenkwamen. " Maar, we hebben geen huizen, en we hebben al ons eten verloren" Zeiden de pelgrims. Squanto lachte, en zei dat hij dat wel aan ze zou leren. Samen bouwden ze huizen, en Squanto leerde hen om graan te maken, en broden te bakken, en mais te laten groeien. De Pelgrims waren enorm dankbaar. " Laten we een groot feest houden, om God te danken voor alles wat hij ons gegeven heeft" En zou dankten ze god, en aten ze kalkoen.

Is het niet een geweldig verhaal?
Ga nu maar lekker slapen, we updaten snel weer.
Lydia

verschillen

Tja, laatste comment had helemaal gelijk, hoog tijd voor een update.

Het is al weer te lang geleden, veel te vertellen weet niet waar ik beginnen moet.
Allereerst bedankt voor alle reacties. Leuk hoor, ook die gewoon via de mail binnen komen.



Veertien dagen geleden zijn we 'op retreat' geweest met ongeveer 40 mensen naar de wildernis, heerlijk, maar ik ga Joop vragen daar wat meer over te schrijven.



Ik vind het leuk om over de dagelijkse dingetjes te schrijven die anders zijn dan 'thuis.

- Je kunt hier gewoon door de afgevallen bladeren baggeren zonder bang te zijn voor poep aan je schoen. Echt, ik heb hier nog geen hondedrol op straat, in het park, in de goot, op de stoep zien liggen. En er zijn wel honden. Iedereen die zijn hond uitlaat heeft standaard een zakje aan de riem hangen.

- Op een gelijkwaardige kruising heeft niet het verkeer van rechts voorrang, maar de eerste die aankomt en stopt. Je moet wel eerst stoppen. In het begin vond ik het maar raar en onhandig, maar nu zie ik er ook wel enig voordeel in: je hoeft nooit lang te wachten. Maar je moet wel ongelofelijk vaak stoppen, ook al zie je dat er niks aan komt. De boetes voor niet stoppen schijnen flink te zijn...

- We eten hier heel veel squash. Dat is echt een groente van dit seizoen. Ze hebben ze in alle soorten, maten en smaken. Ze zien er een beetje uit als een kalebas of meloen, kalebassen bij ons kun je toch niet eten? Ze zijn best lekker, beetje zoetig, je kunt ze gewoon gekookt eten als groente maar ook als soep of door een prutje.

- Hoewel we in dit huis in ieder geval nog gezamelijk aan tafel eten (wat heel ongebruikelijk schijnt te zijn in Amerika) gaat het er toch wel anders aan toe. We beginnen wel gezamelijk, maar wie klaar met eten is staat gewoon op en gaat wat anders doen. Ook gebeurt het regelmatig dat iemand voor zichzelf iets te eten of te drinken maakt of pakt zonder de anderen te vragen of ze ook iets willen.

- Niemand zoent elkaar en handen geven doen ze alleen de eerste keer en verder is het huggen geblazen. Ik heb nog niet helemaal in de gaten wat daarvoor de codes zijn, of het nu zijwaarts moet of even een echte knuffel of wat de gepaste afstand is. Mensen die mij kennen weten dat ik best van knuffelen hou, maar hier voel ik me er niet altijd 'comfortable' bij.

- O ja, nog iets geks. Het slot van de w.c. (wat ze hier dus 'bathroom' noemen, en terecht, in de meeste is ook een douche) is ingebouwd in de ronde deurklink, en verraad van buiten niet of er iemand op zit of niet. Het gevolg is dus dat ze overal de deur naar de w.c. open hebben staan. Niet echt gezellige aanblik, geeft mij maar een verklikkertje aan de buitenkant, of gewoon proberen he? Wij konden er dus ook niet echt aan wennen, heb je je kinders eindelijk geleerd om de deur dicht te doen, moeten ze hem weer open laten staan... Nu hangt er hier in huis een briefje op de deur "please keep open if not inside" Gelukkig mag je hem wel dicht doen als je binnen bent. Wat de stank betreft kan ik jullie gerust stellen. Door een ingenieus afvoersysteen heb je daar geen last van.

- In de gootsteen in 1 van de bakken zit in het putje een soort 'voedselverpulveraar'. Daar kun je dus alle schillen, aangekoekte onderkanten van de porridge (die we elke ochtend eten), restjes enzo ingooien en als je dan de kraan aandoet en een spannend hendeltje overhaalt dan lijkt het monster van het aanrecht - en dat is hier dus niet de huisvrouw - alles te verzwelgen met een bijbehorend lawaai. Ik vind het prachtig.

- Dat rekensysteem: inches, foot, yards echt onhandig zeg en de gewichten is al net zo'n onmogelijk verhaal. Het is hoog tijd dat de Amerikanen zich gaan bekeren tot ons systeem...

- Allerlei afval is recyclebaar, maar ze hebben geen apart 'groen-afval', dus dat gooi je weer gewoon bij de rest...

O.k. Misschien kom ik later nog wel op meer, ik denk dat ik het hier nu maar even bij laat, dan komt er de volgende keer weer wat.

Nog even het laatste weerbericht: De winter heeft zijn intrede gedaan. Het is al een paar dagen -10 graden Celsius. En ook al wat sneeuw gehad. Maar zolang het niet harder waait en niet vochtiger wordt is het goed te doen.

De volgende blog zal wat sneller op deze volgen hoor, en dan ook misschien weer wat mooie plaatjes.
Joop heeft nog een concept staan, wat begint met 'geen grote vakantie' of zoiets.
Dus....blijf kijken.

Allemaal de grote groeten, Jet.

met zun 5en

Als je ineens in een druk huis woont met veel mensen om je heen, moet je er af en toe even tussenuit. Even lekker Nederlandse grapjes maken zonder ze te hoeven vertalen. ( zoals Danoontje Powerplant, I always get my sin, OXidant ( oo, zie dat)) Even lekker de natuur in. We reden voor ongeveer 1,5 uur ( ik weet het niet zo goed, ik sliep) door een landschap met allerlei kleuren bomen, een prachtig mooie natuur, en kleine stadjes. We zijn zelfs koeien tegen gekomen. Dat is weer een verhaal appart. Eigenlijk zou mama dat moeten vertellen, want zij is de koeienliefhebber in ons gezin. Dat verhaal krijgen jullie nog tegoed.

Ik kan jullie uitgebreid met dure mooie woorden gaan vertellen hoe alles eruit zag, maar ik denk dat ik er maar een soort van Foto-verslag van maak.







Het gebied had zweedse tinten, wat we allemaal ook wel konden zien. er was een plaatje dat Tillstrom heette. We zijn zelf geweest toen we op vakantie waren in Zweden. En 1 van de nationale parken leek heel veel op dit. Grote rotsen met bijzondere vormen, grotten en grote bomen. Het was prachtig. We zijn kleine' knabbel en babbel eekhoorntjes' tegengekomen. Dat was al iets bijzonderder dan de ' normale' eekhoorntjes die we elke dag zien.

Familie de Leur kan niet zonder avontuur. Mama vond het leuk om lekker een eind te lopen ( maar natuurlijk niet op de gemaakte paden). Dat deden we, en we kwamen dicht langs de rivier, meosten over sterke boomwortels en nog meer. Maar aan elk pad komt een eind, en de enige optie was omhoog, tegen de berg omhoog ( teruggaan is namelijk geen optie). Het was flink klauwteren, maar wij zijn wel meer gewend, en dus ook deze keer kwamen we er weer heel vandaan.

Iets wat we ook nog niet gedaan hadden was uit eten gaan. Dat moest dus ook maar. Maar niet bij de MCDonalds, BurgerKing, Wendy's TacoBell ( of zoals ze het hier noemen TacoHell), Pizzahut ( of zoals mama het noemt Pizzaprut), KFC of iets anders met ranzige friet en goedkope hamburgers en no service. Ik kan je vertellen ,dat is knap lastig zoeken. Kleine plaatsjes met gezellige restaurantjes zijn niet zo makkelijk te vinden. Gelukkig vonden we de Chili. Een restaurant waar je van alles kan kopen. We hadden een ongelofelijk lieve bedienster ( ik kom echt op geen ander woordt) Ze hielp ons met de keuze ( de menukaart was nogal onduidelijk) en legde ons uit dat de re-fill gratis is, dat je alles kon kiezen wat er was en dat ze graag een keer naar Nederland wilde, omdat ze er nog nooit was geweest. Het eten was verrukkelijk. Papa had een taco/wrap geval met kip, mama had nacho's met salade, Simon Super triple-the-cheese- big mouth burger met friet. Ik een bruger met champions en nog meer en ook friet, en josse een kipiets. Naja, In ieder geval heel veel, heel lekker, en heel gezellig!
In het donker reden we terug. Onze ogen voldaan door al het moois dat we gezien hadden, onze hersenen voldaan door het Nederlands praten de hele tijd, onze maag voldaan door het lekkere, vele eten en onze emoties vrolijk door de leuke dag die er op zat.
Hoe heerlijk is dat.

Tot de volgende keer,
Uw nieuwsreporter Lydia

Indrukwekkende herfst

De herfst is indrukwekkend hier in Robbinsdale, Minnesota. De kleuren variëren van goudgeel naar rood en haast zwart. En dat van allemaal verschillende bomen, zoals eiken, maple en nog meer. Gods schepping is prachtig en zeker als de zon zich overvloedig laat zien en de achtergrond donkerblauw/ blauwgrijs is. De afgelopen dagen hebben we prachtig herfstweer gehad met een lekkere temperatuur. Het was zelfs echt benauwend en vochtig warm met een zuidenwind. We zijn dan ook veel buiten geweest. Fietsen met Paul en Hilary langs een aantal meren, die niet ver liggen van hun huis. Mooi namen zoals Lake Calhoun, Lake Harriët, Cedar Lake. Een buurt bezoeken als Linden Hill. Alleen de naam al heeft iets liefelijks en dat is ook zo. Mooie huizen met veranda's, gemaakt van hout en geschilderd in zachte kleuren (het doet een beetje Zweeds aan). Leuke winkeltjes, een bakkerij (Great Harvest) waar je een sandwich besteld en als voorafje het brood van de dag kan proeven. Dan koffie halen en buiten zitten en kletsen. Onderweg veel horen over de omgeving, de gescheidenis en praten over van God doet in de VS, de kredietcrisis, de komende verkiezingen, over een boek met de titel: Jesus for president. En nog veel meer om op te noemen.

Maar ook lekker BBQ-en op de verjaardag van Josse. Een lekkere buffaloburger met de enige echte amerikaanse BBQ saus. Zondag met elkaar ook naar Substance geweest. Deze evangelische-charismatische gemeente heeft zijn samenkomsten in het auditorium van Fridley Highschool. Met 1000 andere mensen (m.n. jonge mensen en jonge gezinnen) onze Heer groot maken is geweldig. Een boeiende preek over 2 Kronieken 7: 13,14, die gekoppeld werd aan de crisis en de verkiezingen. Oproep om ons nederig tot God te keren en zijn aangezicht te zoeken.

Natuurlijk is het wel even wennen dat het op z'n amerikaans gaat, maar we ervaren ook veel verbondenheid en daardoor worden we ook bemoedigd. Zondagavond met de community een 'pot-luck dinner' (iedereen brengt iets mee voor het eten) en daarna lofprijzing/aanbidding, delen van wat God in onze levens doet, bidden voor en met elkaar.
Tot slot nog een biertje drinken om de verjaardag van Josse af te sluiten.

De eerste week zit er op! De herfstkleuren zijn nog steeds indrukwekkend. Ik hoop dat we er nog lang van kunnen genieten. De gouden zon werpt zijn zonnestralen over de huizen, de bomen en de stad, grijze eekhoorns zoeken in het gras naar iets te eten. Ondanks dat we ons in een miljoenenstad wonen, heerst er rust in de wijk, horen we de vogels fluiten of krijsen en 's avonds de krekels en cicades.

Tot een volgende keer!

Joop

Eerste indrukken na aankomst

Hallo lieve mensen,

Dan hierbij het eerste berichtje van Jet op ons blog:
Zaterdag aangekomen, het is nu donderdag, en er is zoveel te vertellen...
Vandaag hebben Paul en Hilary, Joop en ik heerlijk gefietst om verschillende meren hier in de buurt van Minneapolis. Het was prachtig weer en de herfstkleuren zijn aan het doorbreken, prachtig. Het is allemaal een klein beetje heuvelachtig, maar goed te doen. Het was een fijne manier om verder kennis te maken.
We moeten echt een afspraak maken als je dingen echt met elkaar wil doorspreken. Er zijn altijd veel mensen in huis.
Op dit moment wonen er 13 mensen in dit huis, en dan ook nog een gezinnetje in de 'basement', die zo nu en dan ook gezellig binnen wippen. We eten altijd met ongeveer 13 mensen, er is wel eens iemand weg, maar er komen anderen weer gewoon even mee-eten.

Boodschappen doen samen met Hilary was dan ook een echte belevenis. De winkels, de hoeveelheden, de afstanden... even wennen. Bovendien is Hilary nogal kritisch op wat ze eten, het meeste is 'organic' (biologisch). Het schijnt dat hier in Amerika het eten nog veel meer suikers en zout en allerlei ongezonde toevoegingen bevat dan in Europa, waar je dan ook weer een soort van aan verslaafd kunt raken en steeds meer van nodig hebt. We zullen wel zien hoe wij dat zelf gaan doen als we eenmaal weer ons eigen stekje hebben. Hoewel we allemaal erg van het eten genieten hier. Kun je je voorstellen, zijn we in Amerika en Simon heeft nog maar 1 glas cola op... maar hij klaagt niet.
Op dit moment hebben Joop en ik een hele leuke kamer die in de garage gebouwd is. Lydia slaapt bij Abby, een dochter van P en H van bijna 17, en Simon slaapt bij Gilbert. Josse slaapt op zolder, met nog drie andere jongens en zij hebben echt een beetje hun eigen afdeling daar. Hoewel Josse nog wel gewoon met ons mee-eet.
Ben en Kim ( die nu in de basement wonen ) hebben net de sleutel van het huis hiernaast, waar ze gaan wonen. Als dat opgeknapt is, gaan we de basement opknappen en dan gaan wij daar in.

Het gaat goed met ons. We doen nu gewoon met hun mee en leven met hun mee wat zij doen.
Elke ochtend van 7.30 tot 8.00 uur komen we bij elkaar en zingen een liedje of twee, lezen met elkaar een psalm en praten daar even over en bidden met elkaar. Daarna ontbijt en vervolgens gaan de jongens die boven wonen naar hun werk, anderen naar school, Hilary en ik dus boodschappen of werk in huis. Paul heeft zo zijn bezigheden (is mij ook nog niet helemaal duidelijk) en Joop doet wat klussen.

Lydia en Simon zijn naar de Yeah academy geweest. Dat is te ver om te fietsen, dus moeten we ze brengen en halen. Nu nog met Hilary.
O ja! We hebben een auto gekocht. Een echte Amerikaan. Een rode Buick, natuurlijk automaat.
Zit ook nog een leuk verhaal aan vast, maar dat moet Joop maar een keer vertellen.
Nu nog leren rijden in de stad, andere regels, en vooral andere rijstijl. En ik heb geen idee hoe we rijden moeten. Alles is een andere kant op en alles is ver weg. Ik geloof dat Joop er minder moeite mee heeft.

Het engels gaat ons goed af, Simon zegt wel dat hij er moe van wordt, maar dat is niet zo erg.
We waren sowieso wel moe vanwege de jetlag. Maar goed, verder hoeven we niet zo veel.

Gisteravond was de dienst zoals wij die op vrijdag op de Bruinhorst hebben. Allemaal heel herkenbaar natuurlijk, maar ook heel anders. Begeleiding met gitaar, meer zingen, korter.
Was wel heel mooi. Daarna nog wat bij elkaar gezeten.

Lydia is vandaag 'downtown' geweest, met een vriendin van Abby, Danny Jo maar kijk daarvoor maar op haar eigen blog.

Zondag zijn we naar een Lutherse kerk geweest, 'Mercy seat' , een prachtige kerk, naar Zweeds model gebouwd. Was een fijne dienst. Daar speelde Ben Kyle, een zoon van Paul en Hilary met zijn band. Het klonk allemaal prachtig. De oude Lutherse liturgie met nieuwe muziek. Na de dienst lekkere salsa hapjes.
Overal waar we komen worden we voorgesteld, en iedereen is natuurlijk aardig, wel vermoeiend, maar heel leuk.

Zo dit waren een paar belevenissen, ik moet er nog even inkomen hoe je een interessant stukje moet schrijven op een blog, maar gelukkig kunnen jullie ook naar Lydia 'linken'.
We willen ook graag van jullie weten hoe het jullie allemaal vergaat. Mail ons maar, of schrijven kan natuurlijk ook.

Dit was het even voor nu,
Ga met God, dan ga je goed.
Grote groet, Jet.

Arrival

nou daar zijn we dan niet meer!

we zitten nu echt in Amerika!

maar laten we beginnen met de reis hierheen; het begon allemaal in het verre Schiphol aan de andere kant van de grote plas. daar stonden we onze ruimbagage in te checken. met vrienden en familie om ons heen, moesten we vervolgens wachten, tja, dat duurde toch ook niet eens zo heel erg lang... toen moesten we toch echt maar eens naar de only-passengers-zone, om onze gate te vinden. na afscheid genomen te hebben van een leuke groep mensen, die speciaal voor ons! naar het vliegveld gekomen waren, wat kaas te hebben gekocht, gingen we het vliegtuig in. Lydia had gelijk het gevoel alsof ze een film binnen stapte, zo onwerkelijk leek het. na het gevoel van het opstijgen, begon de negen-uur-durende reis. die ging overig vrij snel voor me gevoel, maar dat kwam waarschijnlijk doordat ik drie films gekeken heb. op de luchthaven in Minneapolis begon het spannend te worden: de douane vond het raar dat we voor 11 maanden naar de States kwamen. daarom moesten we in een wachtkamer zitten wachten... toen we aan de beurt waren, moesten we wat vragen beantwoorden over wat we hier komen doen en waar we ons geld vandaan haalden. na overleg tussen de verschillende douanebeambten mochten we blijven. gelukkig maar! Paul wachtte ons al op met de rode minivan, nou ja, mini... er passen "maar" 7 personen in en 15 stuks bagage, kortom een grote bus! na een heerlijk diner, gingen we vroeg slapen, want zo'n jetlag, maakt je behoorlijk moe.

daarom werden we ook alle 5 rond een uur of 4 a 5 uur 's nachts wakker, want we dat is ongeveer 11 's ochtends in Nederland. uiteindelijk heb ik nog tot 8 uur geslapen (slaapkop), waarmee mijn eerste dag in Amerika begon...

tot zo ver dit eerste verslagje van mijn kant, ik hoop dat de andere gezinsleden de rest kunnen vertellen, want het zijn ook zoveel nieuwe belevingen!

blijf vooral reageren, dat is erg fijn!

gegroet,

Josse

Helemaal nieuw!

Hoi allemaal!
Hier is ie dan, de familieblog van familie de Leur!
Wij gaan een jaar naar Amerika, en omdat wij jullie niet willen missen, en wel alles willen vertellen wat we meemaken, is er nu deze blog.
Je kan hier van alles doen.
Voornamelijk lezen. Blogberichten natuurlijk. Maar ook zijn er veel foto's die je kan bekijken, en op reageren.

Wij zijn nu nog in Nederland, maar 4 oktober vertrekken wij en vliegen wij met zijn 5en over de zee naar het grote lang Amerika. We gaan naar Minneapolis.


Dat ligt hier:
In de staat Minnesota, een beetje aan de rechter kant. Het is de hoofdstad van de staat, en daarom erg groot.
Er zitten kleine steden aan vast, zoals Robbinsdale. Daar gaan wij wonen.
Als je het op GoogleEarth opzoekt, is het best wel groot. In minneapolis leven alleen al 3 keer zoveel mensen als in Amsterdam.

Heel spannend natuurlijk.

Wij houden jullie op de hoogte. Met onze voorbereidingen, maar natuurlijk ook onze bezigheden daar.

Tot het volgende bericht!
Joop Jet Josse Lydia Simon de Leur