Eén grote vakantie!??

November is bijna ten einde en wij zijn nu bijna 2 maanden in de VS. Mijn laatste bericht ging over de herfst en de leuke dingen die we hebben meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat jullie denken dat het één grote vakantie is. Zeker de eerste weken voelde dat ook wel zo, maar dat gevoel is nu echt wel weg. In dit bericht wil ik jullie iets meer vertellen over waar wij nu mee bezig zijn. Dat betekent niet alleen geestelijke maar ook praktische en alledaagse zaken.

Laat ik maar beginnen met de retreat die we hebben gehad eind oktober. We zijn met zo'n 25 mensen naar de Wilderness Fellowship Ministries (voor meer info zie hun website http://www.wildernessfellowship.com/) geweest voor een weekend. In deze rustige en mooie omgeving hadden we alle tijd om bezig te zijn met lofprijzing en aanbidding, onderwijs (fundamenten van ons geloof), ministrygebed (persoonlijke voorbede) en daarnaast ook tijd om de mensen te leren kennen die betrokken zijn bij de Coming King Fellowship. We leefden in eenvoudige onderkomens met soms geen electra en stromend water, maar wel een heerlijke houtkachel die zorgde voor genoeg warmte.
We kijken goed terug op dit weekend waar we het nodige hebben mogen ervaren van Gods goedheid en liefde, die ook tot uiting komt in het contact met deze groep mensen. We voelen ons erg opgenomen en het is alsof we deze mensen al heel lang kennen, zo vertrouwd is het om met hen om te gaan. Het was ook goed om onze levens met hen te delen. Daarnaast was het mooi weer om buiten actief te zijn en binnen muziek te maken.















In november ben ik vooral praktisch bezig geweest. Ben en Kim Kyle hebben het huis naast ons gekocht en daar moest wel het e.e.a. aan gebeuren. Niet alleen ik, maar ook Jet, Josse, Lydia en Simon hebben ons daar zinvol gemaakt met sloopwerk, schilderwerk, schuurwerk, schoonmaakwerk, oppaswerk e.d. De afgelopen weken waren we daar dus regelmatig te vinden. Josse, Lydia en Simon hadden natuurlijk ook hun andere bezigheden (schoolwerk, vrijwilligerswerk) en Jet was in die periode ook veel in ons huis bezig. De afgelopen week heb ik Ben geholpen om een houten vloer te leggen en die moet dus nog geschuurd en gelakt worden. De verwachting is dat volgende week er verhuisd kan worden en dan zullen onze handen ook ingezet worden. Daarna moet er dan nog werk verzet worden in onze woonruimte (basement) en hopelijk kunnen wij dan rond half december onze eigen woonruimte gaan inrichten. Daar zien we erg naar uit: een eigen plek te hebben!

Een belangrijk moment in de week is de vrijdagavond: St Hill's Hearth. Deze Ierse heilige staat symbool voor gastvrijheid, warmte en ontmoeting. In de geluidsstudio in de kelder hebben we daar een soort YFC koffiebaravond. Het concept is eenvoudig: een avond vol gezelligheid, koffie/thee met koek, een lied, een verhaal of gedicht, tijd voor spelletjes. Een huiselijke avond waar we mensen willen ontmoeten in gezinssfeer om zo ook Gods vaderlijke zorg, aandacht en liefde te laten zien. Tot nu toe hebben Lydia en ik regelmatig onze muzikale talenten laten horen. Josse speelt wel eens op een djembé, Simon verteld af en toe een mop en Jet is een geweldige gastvrouw. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de andere huisgenoten en bezoekers die iets bijdragen. Het zijn bijzondere avonden omdat we nooit weten wie er komen en dat heeft al geleid tot bijzondere ontmoetingen, verhalen, liederen en getuigenissen.

Andere belangrijk avonden zijn de woensdagavonden. Dan komen we als gemeenschap bij elkaar voor de gebeds- en voorbedediensten en om de week houd ik een meditatie. Daarna bespreken we op dit moment het boek "Leven met elkander" van Dietrich Bonhoeffer. Een toepasselijk boek omdat we zo in gemeenschap met elkaar leven. Verder hebben we om de 14 dagen op zaterdag de mannen- en vrouwengroep. Na een gezamenlijk ontbijt hebben we als mannen en vrouwen (apart) een tijd van ontmoeting en gesprek. Dat zijn goede ochtenden waar we echt persoonlijk zijn in ons leven met God en met elkaar. Josse neemt deel aan de Youngmen's Group op de andere zaterdagen omdat hij boven woont met 2 andere jongemannen: Greg en Kurt. Ook om de 14 dagen komen we zondagavond bij elkaar voor lofprijzing- en aanbidding, onderwijs, uitwisselen van ervaringen en gedachten, gebed en voorbede. Tot slot is er van maandag t/m vrijdag van 8.30 - 8.00 morningdevotion/prayer. We starten met het zingen van 1 of 2 liederen (meestal Opwekkingsliederen), nemen tijd om God te loven, te prijzen en te danken, lezen een psalm (of een deel hiervan al naar gelang de lengte) en delen hierover met elkaar enkele gedachten. We besluiten met gebed en elke dag hebben we een ander gebedsonderwerp. Het is goed om zo de dag te beginnen! ondanks dat het niet altijd makkelijk is op een vroeg tijdstip..........

Het is 2 weken geleden dat er bezoek was uit Nederland en Noord-Ierland. Het weerzien met onze Noord-Ierse vrienden was bijzonder omdat we elkaar als echtparen 17 jaar niet ontmoet hadden. Met hen en Paul en Hilary zijn we oa. naar Bemidji geweest, een stad in het noorden van Minnesota. Daar hebben we de gemeente van Mount Zion mogen bezoeken. We werden zaterdagavond hartelijk ontvangen en mochten hen bemoedigen met ons bezoek. We sliepen daarna allemaal in verschillende gastgezinnen en dat waren boeiende ontmoetingen. Op de zondag mochten we met elkaar de dienst leiden in woord, gebed en muziek en na de lunch weer terug naar Robbinsdale. De dagen daarna hebben we ook goed kunnen bijpraten met onze Nederlandse bezoekers en werden we bemoedigd door hun woorden en werden we bevestigd dat het goed is om hier te zijn en ons zelf te zijn in dit vreemde land met haar eigen cultuur.

In de afgelopen tijd hebben we ook verschillende mensen mogen ontmoeten en hen beter leren kennen. Het is b.v. bijzonder om uitgenodigd te worden voor een lunch, je getuigenis te geven, omdat dat vaak het eerste is wat ze aan je vragen. Maar ook die van anderen te horen en zo verbonden te zijn met hen in onze Here Jezus en dat mensen graag voor je willen bidden en dat zij graag willen dat wij voor hen bidden. We ontwikkelen nieuwe gewoontes.....

Ondertussen gaat het gewone leven ook nog door en als we naar de toekomst kijken dan is zeker nog niet altijd alles helder en duidelijk. We vertrouwen er ook op dat God ons zal duidelijk maken wat we kunnen en mogen doen. Het is en blijft een avontuur, maar we zijn er volledig van overtuigd dat dit de goede plek is waar we moeten zijn.

Tot slot:
Amerika heeft op 4 november Obama als nieuwe president gekozen. De verkiezingen hebben we van dichtbij mee mogen maken. Heel veel TV zenders besteedde aandacht aan dit gebeuren. Toch is onze indruk dat jullie in Nederland er veel meer van hebben meegemaakt dan wij. Hier staat de TV maar weinig aan en dus zo af en toe eens een reportage gezien. Wel de nodige gesprekken in het huis gevoerd over de verkiezingen als een grote showbizz. Veel woorden, weinig inhoud, kleine verschillen, grote beloftes. De slogan's zoals 'Change we need' (lijkt wel of Yoda tot leven is gekomen) 'Yes we can' duiden enerzijds op een duidelijk signaal dat het anders moet met de VS en anderzijds ook op een vertrouwen op eigen kracht en woordelijk machtsvertoon. Obama is een begaafd spreker en heeft de uitstraling van een leider, maar of hij het echt gaat waarmaken, daar zijn veel Amerikanen (ook veel christenen) niet zo zeker van.
Voor de Afro-Amerikaanse bevolking is de zege van Obama erg belangrijk en dat was ook te merken in sommige buurten van Minneapolis. We zullen wachten tot 20 januari als de inauguratie zal plaatsvinden en wat er daarna gebeurd. Inmiddels is de media tot rust gekomen en horen we bijna niets meer over hoe het nu gaat met Obama of McCain. De kredietcrisis heeft weer alle aandacht, want de 3 grote Amerikaanse autofabrikanten dreigen kopje onder te gaan en dus wordt er mogelijk voor miljoenen aan dollars in deze werkgevers gepompt. Of het helpt?
En Black Friday (dé inkoopdag na Thanksgiving) was niet zo druk bezocht als verwacht (of gehoopt) ondanks de geweldige aanbiedingen. De consument is bang om zijn geld nu uit te geven.
We gaan op naar Kerst! Het lichtfeest en dat is hier ook te merken. Zo langzamerhand worden de lichten ontstoken bij de huizen en de decoraties zijn soms erg uitbundig. Ondanks de crisis wenst de Amerikaan niet onder te doen voor zijn buurman en daarom is hij óf eerder met alle versieringen óf heeft hij meer licht dan vorig jaar. Zodra het hier voor Hollandse begrippen de spuigaten uitloopt, zal ik wat foto's publiceren op ons weblog om jullie een indruk te geven.

Het ga jullie goed! Goede Adventstijd toegewenst.
Joop

Thanksgiving.

Als ik op dit moment in Nederland zou wonen zou ik er waarschijnlijk niet bij stil staan, maar het is vandaag Thanksgiving. Misschien heb je er wel iets overgehoord. Ik kan het me meest herinneren uit films. Dat ze dan naar familie gaan, en kalkoen eten, en allemaal aan 1 tafel zitten. Ja, dat is Thanksgiving. Maar wie van jullie weet waar het vandaag komt? Niemand die nu springend achter zijn computertje zegt " ja ik!, Laat mij deze vraag beantwoorden!"? Oke, dan vertel ik het toch gewoon, want ik heb het wel moeten leren.

Sit back and relaxt..

Een lange tijd geleden, was Amerika nog het land van de Indianen, zoals Columbus ze genoemd heeft. Zij leefden hier met vreugde en vrede. Ze wisten niet zoveel van de buitenwereld, ze hadden genoeg aan Amerika zelf.
Toch was er een indiaan die graag meer van de wereld wilde zien, zijn naam was Squanto. Hij ging naar de overkant, en ontmoette daar mensen. TOch miste hij zijn land, en kwam terug naar Amerika. Maar dat was niet zonder gevolgen. Squanto had een besmettelijke ziekte mee genomen. Daardoor besmette hij alle andere indianen, en snel was Squanto de enige indiaan. Je zou denken, wat heeft dit te maken met Thanksgiving, het is verschrikkelijk dat er zoveel mensen dood gingen. Die gedachte van jou is uiterst begrijpelijk, maar lees nu maar verder, dan kom je er wel achter.
Het was een mooie dag toen de Pelgrims opweg gingen. Ze waren zelfverzekerd. " Row, row, row your boat, gently..." Na uren, dagen, weken geroeid te hebben, kwam het verlossende woord van een jong meisje " LAND! " Iedereen was blij en verheugd, dat ze eindelijk land hadden gevonden. Het eerste wat ze deden, was God danken voor het mooie land, dat Hij ze gegeven hadden. Meteen gingen ze allemaal op onderzoek uit. Wat was er veel te zien! Zou er iemand leven dachten ze? " Kijk, indianen!" Riep er iemand. Het was Squanto. Hij groette de pelgrims, die zich meteen afvroegen of het land van hem was. " Ja, dit is mijn land'' zijn Squanto in zijn beste engels. " Maar we kunnen het delen, want ik ben helemaal alleen" Dit hadden de Pelgrims natuurlijk nooit verwacht, ze waren enorm blij. Ze dankten God dat ze zo'n vriendelijke indiaan tegenkwamen. " Maar, we hebben geen huizen, en we hebben al ons eten verloren" Zeiden de pelgrims. Squanto lachte, en zei dat hij dat wel aan ze zou leren. Samen bouwden ze huizen, en Squanto leerde hen om graan te maken, en broden te bakken, en mais te laten groeien. De Pelgrims waren enorm dankbaar. " Laten we een groot feest houden, om God te danken voor alles wat hij ons gegeven heeft" En zou dankten ze god, en aten ze kalkoen.

Is het niet een geweldig verhaal?
Ga nu maar lekker slapen, we updaten snel weer.
Lydia

verschillen

Tja, laatste comment had helemaal gelijk, hoog tijd voor een update.

Het is al weer te lang geleden, veel te vertellen weet niet waar ik beginnen moet.
Allereerst bedankt voor alle reacties. Leuk hoor, ook die gewoon via de mail binnen komen.



Veertien dagen geleden zijn we 'op retreat' geweest met ongeveer 40 mensen naar de wildernis, heerlijk, maar ik ga Joop vragen daar wat meer over te schrijven.



Ik vind het leuk om over de dagelijkse dingetjes te schrijven die anders zijn dan 'thuis.

- Je kunt hier gewoon door de afgevallen bladeren baggeren zonder bang te zijn voor poep aan je schoen. Echt, ik heb hier nog geen hondedrol op straat, in het park, in de goot, op de stoep zien liggen. En er zijn wel honden. Iedereen die zijn hond uitlaat heeft standaard een zakje aan de riem hangen.

- Op een gelijkwaardige kruising heeft niet het verkeer van rechts voorrang, maar de eerste die aankomt en stopt. Je moet wel eerst stoppen. In het begin vond ik het maar raar en onhandig, maar nu zie ik er ook wel enig voordeel in: je hoeft nooit lang te wachten. Maar je moet wel ongelofelijk vaak stoppen, ook al zie je dat er niks aan komt. De boetes voor niet stoppen schijnen flink te zijn...

- We eten hier heel veel squash. Dat is echt een groente van dit seizoen. Ze hebben ze in alle soorten, maten en smaken. Ze zien er een beetje uit als een kalebas of meloen, kalebassen bij ons kun je toch niet eten? Ze zijn best lekker, beetje zoetig, je kunt ze gewoon gekookt eten als groente maar ook als soep of door een prutje.

- Hoewel we in dit huis in ieder geval nog gezamelijk aan tafel eten (wat heel ongebruikelijk schijnt te zijn in Amerika) gaat het er toch wel anders aan toe. We beginnen wel gezamelijk, maar wie klaar met eten is staat gewoon op en gaat wat anders doen. Ook gebeurt het regelmatig dat iemand voor zichzelf iets te eten of te drinken maakt of pakt zonder de anderen te vragen of ze ook iets willen.

- Niemand zoent elkaar en handen geven doen ze alleen de eerste keer en verder is het huggen geblazen. Ik heb nog niet helemaal in de gaten wat daarvoor de codes zijn, of het nu zijwaarts moet of even een echte knuffel of wat de gepaste afstand is. Mensen die mij kennen weten dat ik best van knuffelen hou, maar hier voel ik me er niet altijd 'comfortable' bij.

- O ja, nog iets geks. Het slot van de w.c. (wat ze hier dus 'bathroom' noemen, en terecht, in de meeste is ook een douche) is ingebouwd in de ronde deurklink, en verraad van buiten niet of er iemand op zit of niet. Het gevolg is dus dat ze overal de deur naar de w.c. open hebben staan. Niet echt gezellige aanblik, geeft mij maar een verklikkertje aan de buitenkant, of gewoon proberen he? Wij konden er dus ook niet echt aan wennen, heb je je kinders eindelijk geleerd om de deur dicht te doen, moeten ze hem weer open laten staan... Nu hangt er hier in huis een briefje op de deur "please keep open if not inside" Gelukkig mag je hem wel dicht doen als je binnen bent. Wat de stank betreft kan ik jullie gerust stellen. Door een ingenieus afvoersysteen heb je daar geen last van.

- In de gootsteen in 1 van de bakken zit in het putje een soort 'voedselverpulveraar'. Daar kun je dus alle schillen, aangekoekte onderkanten van de porridge (die we elke ochtend eten), restjes enzo ingooien en als je dan de kraan aandoet en een spannend hendeltje overhaalt dan lijkt het monster van het aanrecht - en dat is hier dus niet de huisvrouw - alles te verzwelgen met een bijbehorend lawaai. Ik vind het prachtig.

- Dat rekensysteem: inches, foot, yards echt onhandig zeg en de gewichten is al net zo'n onmogelijk verhaal. Het is hoog tijd dat de Amerikanen zich gaan bekeren tot ons systeem...

- Allerlei afval is recyclebaar, maar ze hebben geen apart 'groen-afval', dus dat gooi je weer gewoon bij de rest...

O.k. Misschien kom ik later nog wel op meer, ik denk dat ik het hier nu maar even bij laat, dan komt er de volgende keer weer wat.

Nog even het laatste weerbericht: De winter heeft zijn intrede gedaan. Het is al een paar dagen -10 graden Celsius. En ook al wat sneeuw gehad. Maar zolang het niet harder waait en niet vochtiger wordt is het goed te doen.

De volgende blog zal wat sneller op deze volgen hoor, en dan ook misschien weer wat mooie plaatjes.
Joop heeft nog een concept staan, wat begint met 'geen grote vakantie' of zoiets.
Dus....blijf kijken.

Allemaal de grote groeten, Jet.