Carried By The Presence

Beste mensen,

Hier een klein stukje van mij. De afgelopen weken hebben we de Advents- en Kersttijd gehad en ons in die tijd gericht op de komst van Jezus. Terugdenken aan zijn eerste komst in het vlees in nederigheid. God werd mens en leefde onder ons en met ons als Immanuel en nu leeft hij nog steeds onder en in ons door Zijn Geest als verheerlijkt mens bij Zijn Vader in de hemel.

Maar ook uitzien naar zijn wederkomst, zijn tweede komst in heerlijkheid als Koning van hemel en aarde.

De donkere tijd van Kerst kent gelukkig ook Licht, namelijk de Heer, de Messias, Redder van de wereld die is geboren en zijn geboorte hebben we dan ook gepast gevierd.

Joy to the world, the Lord is come!

Let earth receive her King;

Let every heart prepare Him room,

And Heaven and nature sing,

And Heaven and nature sing,

And Heaven, and Heaven, and nature sing.

He rules the world with truth and grace,

And makes the nations prove

The glories of His righteousness,

And wonders of His love,

And wonders of His love,
And wonders, wonders, of His love.

In de Adventstijd stond de ezel waar Jezus op reed en Jeruzalem binnen ging nogal centraal en daarbij dat ons leven een dienstbaar leven mag zijn, dat we als het ware een ezel zijn, de last dragen die ons wordt opgelegd.

Als illustratie vonden we het volgende verhaal (helaas voor sommigen in het Engels) dat erg toepasselijk is en weergeeft waar onze gedachten op gericht waren de afgelopen tijd.

"Carried By The Presence" (The Donkey’s Race)By David Costello
"The race is not to the swift, Nor the battle to the strong…"

The ways of the world are not the ways of the Kingdom. Some use the term “upside down kingdom” when referring to the ways of God. It does often seem that way, does it not? What appears to make sense in this world is not the way of the Kingdom, and the ways of the Kingdom seem foolish to the world. As human beings we all struggle on a daily basis with these issues - giving away what we need the most - loving our enemies - being weak so as to walk in strength etc... etc.

Some years ago I had a dream. It was a short, simple dream and I would not have given it much thought except for the heavy presence of the Lord I felt upon awakening. The dream has stayed with me all these years - It has taken root in my spirit, and has been a calming force to my sometimes willful, striving nature.

In the dream I was standing in the middle of a horse race track, I was looking at the starting gate that was not too far from me. There were many (perhaps 10) gates with horses at the ready, waiting impatiently for the starting gun. As the gun went off the horses shot out of their gates, racing by me (or through me). The ground shook under the thundering might of their powerful hooves. They were all extremely fast and strong.

As the dust settled, I could once again see the starting gate and I noticed that one gate did not open. As I remained there looking, the gate quietly opened and out trotted a little donkey. He proceeded towards me quite calmly and I think he gave me a little smile as he passed by. I turned around to see him go down the track, as I did so, my vantage point shifted to the back of his head, almost as though I was riding him. As in a video game, I could just see over a little tuft of hair on his head, my vision framed by his ears on either side. His pace was not strained in any way yet there was a supernatural swiftness in his movement.

At this point I realized that the donkey was actually humming a little tune. Even more surprising was the fact that he was gaining on the horses ahead. In total serenity and peace, humming a tune, he started passing the horses one by one. In the midst of the thundering herd, the little donkey kept humming - kept passing. Unaffected by his frantic surroundings, he kept his steady, easy pace. Soon we were in the clear, having left all the horses behind. Without breaking a sweat we approached the finish line - Victorious!

God speaks to us in dreams. The spirit of a man is open to receive what the mind often rejects as foolishness. It is no wonder then that God uses the night season, when our minds are “off”, to speak into our spirits. So what is the Lord’s message in this dream? I believe it is a two pronged message. Remember that the Lord entered Jerusalem on a donkey - the donkey was a carrier of the presence. The donkey’s easy run to victory in my dream was because he ran with the presence of the Lord. The second component, but no less important, speaks to the posture of waiting. The donkey in my dream did not bolt from the gate as the horses did. He was waiting on the Lord, for his presence to come - for His Presence to go before him. The Lord’s message to me in that dream is clear; “Don’t rush on ahead of Me. Don’t strive in your own might, but wait for Me to carry you.”

The Apostle Paul wrote of running a race. And yes, the race we run will have its troubles and dangers, but we are not running alone. If we wait on Him, run as donkeys, we will be victorious. If we take the time to stop and take His hand, He will see us through. He did not promise to deliver us from all our troubles, but He will deliver us through them. Waiting is often a very hard thing to do. It looks foolish to the world and it exposes us as being reliant. Waiting places us squarely in the center of a place called “When”, and it simply strips us of any personal agenda. The Lord honors one who waits. Time is the most precious thing we have to give Him, and He just loves it when we spend it on Him.

Waiting on the Lord is an ancient practice, rich in benefits. It doesn’t necessarily mean a time of doing nothing, and times of waiting can be filled with activity. I personally have been in a time of waiting for the past two and a half years, yet its been a very active season for me. As an artist I rely entirely on the Lord for his leading and direction concerning my work. If He’s not giving me anything to draw, I simply will not draw - I just don’t see the point in it. I enjoyed a very productive 13 years, but 2 1/2 years ago, while putting the finishing touches on a work entitled “Breakthrough”, he placed a desire in my heart concerning my artwork. I asked him for something greater and He promised me it would come - so I wait. I will not move from this posture of waiting until that which He promised has come - or He releases me. It has not been an easy wait for me, but the prospect of moving forward without His Presence is unthinkable. A deeper, closer relationship with God is a natural result of waiting. Restless hearts find Rest, we grow richer in the Fruits of the Spirit and our hearts become fine tuned with His. I love what Thomas Merton wrote: “If you send me work I shall embrace it with joy and it will be rest to me, because it is your will. And if you send me rest, I will rest in you.”

A donkey and a stallion look quite different. One would naturally choose the stallion over the donkey in a race, but the race we run is a marathon, and if the Presence is on the donkey... well - no contest. Yes, I know that we are in a battle, and I know there is a lost and dying world to be won for the Kingdom, but ultimately the victory is His. We, as soldiers, can only share in that victory by leaning on The Presence, waiting, and listening to His heartbeat. Sometimes that means being still.

I am convinced that the Lord’s victorious army will look quite different from what we might expect. It is only natural to envision mighty warriors on powerful horses, but I suspect it will be an army of meek and humble lovers. And yes, of course - we’ll be riding donkeys.

David CostelloLexington MA - USA

http://www.davidcostello.com/

http://www.fatherheartunlimited.com/

Op deze laatste dag van 2008 wens ik jullie alle goeds toe voor 2009. De aanwezigheid van Hem die ons leven draagt. Dag aan dag draagt Hij ons, die God is ons heil.

Joop

wat te doen?

zo, nu wordt het toch echt tijd dat ik eens wat van me laat horen op deze blog.

jullie willen vast allemaal wel eens horen wat ik nou allemaal hier doe, dus daarom schrijf ik nu dit stukje...

om mijn tijd hier nuttig te besteden, doe ik op dit moment op twee manieren vrijwilligerswerk. zo werk ik twee dagen in een garage. Nghia, de eigenaar, is een boedhistische Vietnamees en een goede en vriendelijke automonteur die de auto van de Kyles een paar keer repareerde. omdat ik graag wat wilde doen, kwam Jet met het idee om eens te kijken of iets voor mij was om daar te helpen met klusjes en wat misschien nog wel meer... nou, dat was een goed idee, want ik heb het daar best naar m'n zin. ik heb al heel wat dingen geleerd van mijn vijf 'collega's': olie verversen en banden vervangen en alles wat daarbij komt kijken. dat kan ik nu al helemaal zelf, dus ik begin echt al een echte 'mechanic' te worden. ook rij ik heel wat auto's in en uit de garage, echt gaaf! was wel weer wennen, toen er in een keer een auto tussen zat, waar ik zelf moest schakelen... ook de kleine klusjes zijn echt dingen die ik kan doen: auto's ophijsen met een hefmechanisme natuurlijk en alle sneeuw en water naar de putjes vegen, zodat het er geen zwembad word en ander opruimwerk. ik heb ook wel momenten dat ik niks te doen heb, maar dan kan ik altijd rondkijken bij wat de anderen doen en hier en daar wat aangeven of vasthouden etc. de laatste tijd is het helaas te koud om er naar toe te fietsen en aangezien de auto het ook laat afweten van de kou, kan ik niet meer gaan. hopelijk word het weer wat wat warmer, dan kan ik weer fietsen, lekker op z'n Hollands.


het tweede wat ik doe, samen met Lydia, is het vrijwilligerswerk bij de Source. dat is een art-community met een eigen artgalery en een podium waar ze open-microfoon avonden organiseren. ook doen ze veel voor de daklozen, vooral de jeugd. zo hebben ze een gebouw waar jongeren, die net tot geloof zijn gekomen en nergens heen kunnen, een huis hebben en waar ze leren hoe ze het huishouden doen, een baan vinden en waar ze ondersteuning krijgen voor hun geloof. De insteek van dit alles is evangelisatie en openheid tegenover subculturen. Voor meer informatie verwijs ik door naar hun website: www.sourcemn.org. Lydia en ik doen vooral klusjes, zoals: de keuken schoonmaken, helpen met een tentoonstelling ophangen, de muren wit verven, als voorbereiding; maar soms ook grotere klussen. Zo hebben we afgelopen donderdag en vrijdag de hele dag kerstpost samengesteld en kerstpakketjes gemaakt. Dat was een hele klus, want het waren 870 enveloppen vullen en zo’n 100 doosjes vullen. Best leuk werk en erg gezellig.

Dat zijn wat ding die ik doe in de week. Thuis doe ik hier en daar een computerspelletje, kijk ik eens een film of ga drummen (ja, die hebben ze hier). Nu met de sneeuw, gaan we ook wel eens sleeën of snowboarden. Ze hebben hier een snowboard waar je gewoon met je schoenen aan vast kunt, dus dat is echt een leuke uitdaging om dat onder de knie te krijgen.

Ik wens jullie overigens allen een gezegende kersttijd toe en een prachtig niewjaar!
gegroet,

Josse

Eigen stekkie!

Lieve mensen,

Als ik naar links kijk zie ik een gezellige eettafel met allemaal foto's, een leuke kast, waar onze meegebrachte boeken in staan en wat spulletjes, netjes gesorteerd (nog wel). Als ik naar rechts kijk zie ik de zon op de sneeuw en de sneeuw op de bomen en wat lager gelegen daken...

En kijk ik voor me dan zie ik onze nieuwe laptop waarop ik jullie nu wat ga up-daten.

Nadat we het nodige geduld uit onze voorraad hebben gebruikt, is het dan nu zover: We hebben onze eigen plek. Een schattig appartementje in de basement (klinkt wat leuker dan 'kelder'), met een echte keuken/woonkamer, slaapkamer voor Joop en mij, voor Lydia, en slaap/televisie/speelkamer voor Simon en last but not least: een eigen badkamer.

Het lijkt nu toch wel weer een beetje of we vakantie hebben in een leuke vakantiehuisje, met de meest noodzakelijke spulletjes, bij elkaar gekregen meubeltjes en openslaande deuren, die we nu stevig dicht houden want het is hier -20 ofzo, buiten dan hè. Binnen is het heerlijk warm, met vloerverwarming in een prachtige vernieuwde vloer, waarvan de laklaag maar niet wou drogen, zodat we nog wat langer moesten wachten. We genieten er van!

Oh, en Josse dan? Die is op zolder gebleven, bij de andere jonge mannen, zo gaat voor mij het loslatingsproces heel geleidelijk...

Gek eigenlijk hè, hoe wij pas weer volledig iets waarderen nadat we het een poosje gemist hebben. Straks op de nieuwe aarde zal dat anders zijn, dan zullen we altijd van alles genieten zoals het bedoeld is, zonder dat er gemis of verdriet of pijn tegenover hoeft te staan.

Dat doet me denken aan een uitspraak van C.S. Lewis in 'Shadowlands', een toneelstuk wat we afgelopen dinsdag in het Guthrie theater gezien hebben: "The pain, now, is part of the happiness, then. That's the deal". Overigens een prachtige voorstelling met nog veel meer uitspraken om over na te denken en te praten, wie weet gebruik ik er nog wel eens eentje in een ander blog.

Ja er is dus weer een verandering om aan te wennen.

We eten door de week nog elke warme maaltijd met het hele huishouden (gemiddeld 12 mensen). En natuurlijk elke ochtend komen we bij elkaar voor ochtend lof, psalm en gebeden. En verder de nodige bespreekmomenten, bijeenkomsten etc.

Ontbijt en lunch doen we met z'n viertjes (en Josse dus boven).

Het is zo goed dat we de afgelopen 10 weken 'boven' hebben gewoond... Daardoor voelen we ons daar nu ook volledig thuis, en kunnen we elk moment binnen vallen en kennen we elkaar behoorlijk goed inmiddels. We vinden het nog steeds heerlijk om deel uit te maken van deze 'community'. Dat komt doordat we in de eerste plaats allemaal heel goed beseffen dat God ons allemaal aan elkaar gegeven heeft, en een bijkomend pluspunt is dat het allemaal hele boeiende, aardige en leuke mensen zijn.

De laatste twee weken dat we 'boven' woonden waren nogal druk. Hilary was eerst ziek, en moest daarna een kleine operatie in haar mond (implantaat) ondergaan, waardoor ze een poosje 'uit de running' is geweest. In die tijd heb ik de meeste maaltijden verzorgd, boodschappen gedaan (of besteld) en wat er allemaal nog meer bij komt om zo'n huishouden draaiende te houden. Ik vond dat hartstikke leuk, niet dat Hilary ziek was, maar wel om zo te ontdekken dat ik dus inderdaad de meeste 'ins - and - outs' nu wel door heb.

Wat een geluk trouwens dat jullie in Nederland al gewend zijn dat alles een beetje 'verengelst', dan valt mijn non-vertaling niet zo op...

Dan nu nog even over het weer. Heel belangrijk hier. Het is namelijk al een aantal dagen onder de -20 graden Celsius geweest. En dat is inderdaad best wel koud. Als we dan even naar de buren wippen - Ben en Kim Kyle, met hun geweldig leuke kindjes Ana en Roy, die dus eerst in de basement woonden - dan doe je dus echt je jas aan en een muts op.

We hebben even wat goede handschoenen en mutsen aangeschaft voor wie dat nog niet had. Simon is helemaal weg van zijn beremuts, de eerste dagen had hij hem volgens mij de hele dag (ook binnen) op.

Josse had toch een keer geprobeerd om op de fiets naar de garage te gaan, waar hij 2 dagen per week werkt, maar kwam een paar honderd meter toch maar weer terug, hij had nog niet de kleren die je toch echt wel nodig heeft om zoiets te ondernemen.

Ondanks de dubbele beglazing zit het ijs aan de binnenkant van de ramen.

Maar als het een dag iets minder koud is, en geen wind gaan we lekker sleeën, met van die snelle, ronde sleetjes. Er zijn hier heel dichtbij heel geschikte heuveltjes.

We hebben ze hier eens even onze geweldige Sinterklaas traditie aangeleerd.

Vijf december was natuurlijk op een vrijdag, en dan hebben we altijd 'St. Hil's', een open-huis avond in de studio. Toen iedereen goed en wel binnen was, en het eerste liedje zo'n beetje klaar was, bonkte Piet Josse op de deur en iedereen keek op wat er toch aan de hand was. Stond er een grote zak met kadootjes (met dank aan de one-dollar-store en wat 'toch niet meer nodig spulletjes') voor de deur, met een grote mijter erop en een enorm gedicht eraan.

Dat gedicht vertelde wat Sinteklaas nu precies was en hoe wij dat vieren. Om de beurt moest iedereen een coupletje voorlezen met de mijter op. Nog even een liedje aangeleerd en daarna kadootjes, om de beurt een kadootje pakken, het twee-regelige gedichtje lezen, en dan bedenken aan wie je het geven wil... Ik had pepernoten gebakken en gelukkig ook een paar zakken van Anneke gekregen. Dat vonden ze allemaal erg lekker. Het was een heel geslaagde avond.

En dan zitten we nu alweer volledig in de kerstsfeer. Dat begon trouwens al vóór Sinterklaas...

Het is echt een heel schouwspel om hier wat wijken rond te rijden, of wandelen als het niet té koud is. We zullen nog wel eens wat foto's maken en op de blog plaatsen.

Wel heel vaak staat er tussen de overdaad aan lichtjes nog een christelijke boodschap ook.

Of de complete heilige familie van plastic in de sneeuw, naast de kerstman en de zuurstokken...

Wat wij wel heel leuk vinden van het kerstgebeuren hier is dat er heel veel feestjes zijn. Mensen vinden het leuk om in deze tijd hun huis open te stellen voor buren en vrienden. Soms neemt iedereen iets te eten mee, soms ook niet. Altijd wel heel gezellig. Morgen hebben we hier (boven dan wel te verstaan) zo'n feestelijk gebeuren. Natuurlijk met veel muziek, en internationale lekkernijen. Ik ga maar gewoon weer speculaas bakken, dat eten we toch heel december door...?

Een kerskrans zie ik niet zo zitten hoor. Ik kan trouwens sowieso niet tegen alle bakwonders op hier, dus dat probeer ik ook maar niet. Ik geniet er gewoon van om hun kunsten met zeer veel genoegen te eten en hun de nodige lof toe te zwaaien.

O.k. er blijft altijd nog zoveel te vertellen, maar dit was het weer voor nu.

Rest mij nog jullie allemaal hele goede kerstdagen te wensen en voor het nieuwe jaar Gods zegen en nabijheid, bij alle aspecten van je leven.

"Vertrouw op de Heer en doe het goede,

bewoon het land en leef er veilig.

Zoek je geluk bij de Heer,

hij zal geven wat je hart verlangt."

(Psalm 37:3 en 4)

Grote groeten,

Jet.